Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie Przewodniczący sędzia: WSA Katarzyna Grzegorczyk - Meder po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. G. o wstrzymanie wykonania postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r., nr [...] w sprawie ze skargi A. G. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia p o s t a n a w i a: odmówić wstrzymania wykonania postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r., nr [...]
Postanowieniem z dnia [...] r., nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nałożył na skarżącą A. G. grzywnę w wysokości [...] zł w celu przymuszenia do wykonania obowiązków określonych w tytule wykonawczym tego organu nr [...] z dnia [...] r., polegających na rozbiórce czterech tymczasowych obiektów budowlanych.
Postanowieniem z dnia [...] r., nr [...]Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.
Pismem z dnia [...] r. A. G. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na postanowienie organu II instancji z dnia [...] r., w której zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...]
W uzasadnieniu wniosku skarżąca opisała treść art. 61 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, powołała postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 czerwca 2004 r., sygn. akt FZ 86/04 oraz wskazała, że z uwagi na możliwości zarobkowe nie jest w stanie uiścić grzywny w żądanej wysokości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje :
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Wniesienie skargi do sądu administracyjnego nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu. W myśl jednak art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba, że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Treść art. 61 § 3 P.p.s.a. nie przewiduje zatem po stronie sądu obowiązku wstrzymania wykonania aktu w przypadku wniesienia na niego skargi, lecz uzależnia wstrzymanie wykonania od okoliczności faktycznych o charakterze nadzwyczajnym. Zasadność wniosku strony uzależniona jest wobec tego od uprawdopodobnienia, że realizacja aktu pociągnie za sobą niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudne do odwrócenia skutki. Jednakże należy mieć również na względzie, że treść złożonego na podstawie art. 61 § 3 P.p.s.a. wniosku nie może sprowadzać się jedynie do ogólnego wywodu strony, wskazującego na przesłanki warunkujące wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, lecz jej twierdzenia winny być poparte dokumentami źródłowymi, obrazującymi jej sytuację finansową i majątkową. Brak należytego uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji wyklucza bowiem dokonywanie jego merytorycznej oceny (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 maja 2011 r., sygn. akt II FZ 106/11).
Odnosząc powyższe do rozpoznawanego wniosku, wskazać należy, że skarżąca poza ogólnikowym powołaniem się na możliwości zarobkowe, w żaden sposób nie uprawdopodobniła, że wykonanie tego postanowienia wywoła skutki określone w art. 61 § 3 P.p.s.a. Również analiza akt sprawy wykazała brak danych, które pozwoliłyby, np. na ocenę sytuacji majątkowej skarżącej.
Niewskazanie przez stronę we wniosku o udzielenie ochrony tymczasowej okoliczności uzasadniających twierdzenie, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, stanowi brak przesłanek udzielenia ochrony tymczasowej i uniemożliwia uwzględnienie żądania w tym zakresie.
Wobec powyższego na podstawie art. 61 § 3 powołanej ustawy należało orzec jak w sentencji postanowienia.