Dnia 9 grudnia 2019 roku Starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Szczecinie Bożena Gonzalez Perea po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2019 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokata M. S. o przyznanie wynagrodzenia z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej K. R. w pierwszej instancji w sprawie ze skargi K. R. na decyzję Wojewody z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę p o s t a n a w i a przyznać od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie na rzecz adwokata M. S. wynagrodzenie w kwocie [...](słownie: [...] [...]) złotych, obejmujące należny podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu
Postanowieniem z dnia 31 października 2011 r., sygn. akt II SA/Sz 928/11 referendarz sądowy przyznał skarżącej prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.
W dniu 28 listopada 2011 r. Okręgowa Rada Adwokacka w S. wyznaczyła pełnomocnikiem skarżącej adwokata M. K..
Postanowieniem z dnia 20 lutego 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zawiesił postępowanie w przedmiotowej sprawie. Postępowanie zostało podjęte postanowieniem z dnia 16 września 2019 r. Sprawę zarejestrowano pod numerem II SA/Sz 873/19. Odpis postanowienia został doręczony adwokatowi M. S., substytutowi generalnemu wykreślonego z listy adwokatów M. K..
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 7 listopada 2019 r. uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję wydaną w pierwszej instancji, a także umorzył postępowanie administracyjne w sprawie. Na rozprawie pełnomocnik skarżącej adwokat M. S. wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez adwokata ustanowionego w ramach prawa pomocy, określa - mające zastosowanie w sprawie z mocy art. 250 ustawy z dnia
30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm.) - rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 461). W dacie przyznania skarżącej prawa pomocy to rozporządzenie stanowiło podstawę do ustalania opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, a stosownie do § 22 obecnie obowiązującego rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 18), do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji. Poprzednio obowiązującym rozporządzeniem jest rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1801 ze zm.), które § 22 zawiera odesłanie do przepisów poprzednio obowiązującego rozporządzenia, do czasu zakończenia postępowania w danej instancji, a więc do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r.
W myśl § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. rozporządzenia, stawka minimalna w postępowaniu przed sądem administracyjnym w pierwszej instancji, w niniejszej sprawie, wynosi 240 zł.
Mając na względzie powyższe, należało przyznać pełnomocnikowi koszty nieopłaconej pomocy prawnej - za zastępstwo prawne w pierwszej instancji - w kwocie 240 złotych powiększone o stawkę należnego podatku VAT.
Z tych względów, orzec należało jak na wstępie, na podstawie art. 250 w zw. z art. 258 § 2 pkt 8 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r.