Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Beata Gibzińska po rozpoznaniu w dniu 18 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M.N. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi M.N. na orzeczenie Centralnej Komisji Lekarskiej z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie zdolności do służby postanawia umorzyć postępowanie w sprawie z wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych
M.N. wraz ze skargą na orzeczenie Centralnej Komisji Lekarskiej z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie zdolności do służby złożył wniosek o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych.
W związku z powyższym, w wykonaniu zarządzenia z dnia 10 września 2018 r. przesłano skarżącemu formularz wniosku o przyznanie prawa pomocy PPF, celem jego wypełnienia w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania.
W dniu 13 września 2018 r. (data stempla pocztowego) skarżący nadesłał formularz wniosku PPF wnosząc o zwolnienie od kosztów sądowych.
W oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach skarżący wskazał, że nie posiada żadnego majątku, za wyjątkiem oszczędności w kwocie 20.000 zł. Utrzymuje się z zasiłku dla osób bezrobotnych - 457 zł oraz prac tymczasowych - 1.000 zł, co stanowi łącznie 1.457 zł. Jako zobowiązania i stałe wydatki wskazał: opłatę za media - 200 zł oraz kredyt - 120 zł.
Mając powyższe na względzie zważono, co następuje:
Stosownie do treści art. 239 § 1 pkt 1 lit. d ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, z późn. zm.); zwanej dalej P.p.s.a., strona skarżąca działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach ze stosunków pracy i stosunków służbowych nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.
Oznacza to, że skarżący w tej sprawie jest zwolniony z ustawy od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w całym postępowaniu sądowoadministracyjnym.
Zgodnie z art. 249a P.p.s.a., jeżeli strona cofnie wniosek lub rozpoznanie wniosku stało się zbędne, postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się. Skoro zatem skarżący w niniejszej sprawie jest zwolniony z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, to postępowanie z wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych, jako zbędne, należało umorzyć.
Z tych względów, na podstawie art. 249a w zw. z art. 239 § 1 pkt 1 lit. d oraz art. 258 § 2 pkt 7 P.p.s.a., postanowiono jak w sentencji postanowienia.