Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku C. P. z dnia 15 marca 2010 r. o przywrócenie terminu do złożenia skargi na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] września 2009 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego należnego przez okres roku po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej p o s t a n a w i a - odrzucić wniosek -
Postanowieniem z dnia 21 grudnia 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę C. P. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] września 2009 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego należnego przez okres roku po zwolnieniu z zawodowej służby wojskowej ze względu na uchybienie terminu do złożenia skargi.
Postanowienie to zostało doręczone skarżącemu w dniu 29 grudnia 2009 r. (zwrotne potwierdzenie odbioru w aktach sprawy).
W dniu 27 kwietnia 2010 r. pełnomocnik skarżącego złożył bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wraz z wnioskiem złożył na nowo skargę.
W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik skarżącego podniósł, iż skarżący nie ponosi winy w uchybieniu terminu, bowiem treść pouczenia zawarta w decyzji Ministra była nieprecyzyjna. Nie wskazywała ona za pośrednictwem jakiego organu ma zostać złożona skarga, natomiast zwrot "organu, który wydał decyzję" można interpretować dwojako, albowiem w sprawie decyzję wydał zarówno Minister jak i Dyrektor Wojskowego Biura Emerytalnego w [...] . Ponadto pełnomocnik skarżącego wskazał, iż zgodnie z art. 112 kpa błędne pouczenie nie może szkodzić stronie, która zastosowała się do tego pouczenia. Oznacza to, że mylne pouczenie strony nie powinno jej szkodzić, gdy strona się do takiego pouczenia zastosowała, co miało miejsce w niniejszej sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
W myśl art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) dalej zwana "ppsa", jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu.
Stosownie do treści przepisu art. 87 § 1, § 2, § 3 i § 4 ppsa, pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynność, której nie dokonała w terminie.
Natomiast zgodnie z treścią art. 88 ppsa, spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym.
Przywrócenie terminu do dokonania czynności sądowej uzależnione jest od czterech przesłanek, które muszą wystąpić łącznie. Do przesłanek tych zaliczyć należy wniesienie wniosku o przywrócenie terminu, dochowanie terminu do wniesienia wniosku o przywrócenie terminu, uprawdopodobnienie braku winy strony oraz dokonanie czynności, której uchybiono.
W pierwszej zatem kolejności Sąd zobowiązany jest zbadać czy wniosek o przywrócenie terminu został złożony w zakreślonym przez ustawodawcę w art. 87 § 1 ppsa terminie, tj. czy skarżący zachował siedmiodniowy termin do złożenia wniosku o przywrócenie terminu. Warunkiem koniecznym do przywrócenia terminu do dokonania czynności procesowej jest wskazanie kiedy ustała przyczyna uchybienia terminu. Skarżący w swoim wniosku w ogóle nie wskazał, kiedy ustała przyczyna do wniesienia skargi.
W ocenie Sądu, termin o jakim mowa w art. 87 § 1 ppsa rozpoczął swój bieg od dnia 30 grudnia 2009 r., tj. od dnia następnego po dniu, w którym skarżący otrzymał postanowienie Sądu z dnia 21 grudnia 2009 r. Zatem w terminie do dnia 6 stycznia 2010. skarżący winien był złożyć wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi.
Wniosek o przywrócenie terminu złożony w dniu 27 kwietnia 2010 r. należało zatem potraktować jako spóźniony.
Ponadto Sąd uznał, iż wskazana przez pełnomocnika skarżącego okoliczność - nieprecyzyjne pouczenie - nie stanowi o braku winy skarżącego w uchybieniu terminu. Pouczenie zawarte w zaskarżonej decyzji zawierało precyzyjne pouczenie o prawie i terminie złożenia skargi do sądu administracyjnego.
Na marginesie Sąd zauważa, że wniosek ten należało złożyć za pośrednictwem organu, zgodnie z treścią art. 87 § 3 ppsa, a nie jak to uczynił pełnomocnik skarżącego bezpośrednio do Sądu.
W tym stanie rzeczy na mocy art. 88 ppsa, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowił jak w sentencji.