Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Antoniuk po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku U. P. o wstrzymanie wykonania postanowienia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] listopada 2014r. nr [...] postanawia - odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia -
U. P. wniosła, pismem z dnia 6 stycznia 2015r., skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] listopada 2014r. nr [...] utrzymujące w mocy postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] września 2014r., nr [...].
Postanowieniem Wojewody [...] z dnia [...] września 2014r., nr [...] uznano za niedopuszczalne zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej dotyczącej opróżnienia lokalu mieszkalnego, zgłoszone przez U. P. w piśmie z dnia[...] maja 2014r.
Jednocześnie skarżąca wniosła o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia, nie uzasadniając jednakże powyższego żądania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 61 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2012 poz. 270 ze zm., dalej: Ppsa) sąd może wydać postanowienie o wstrzymaniu w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Podkreślenia wymaga, że strona musi we wniosku w wystarczający sposób uprawdopodobnić, że wykonanie decyzji pociągnie za sobą określone w ustawie skutki.
Sąd, rozpoznając wniosek w ww. przedmiocie, opiera swoje rozstrzygnięcie zarówno na ocenie argumentów wskazanych przez skarżącego, jak i na materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy. Jednakże uprawdopodobnienie przesłanek przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji, tj. niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, spoczywa na stronie skarżącej (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 stycznia 2005 r. FZ 59/04, postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2006 r. II FZ 452/06).
Podkreślenia wymaga, że nie każdy akt lub czynność może podlegać wstrzymaniu wykonania. Wniosek o wstrzymanie wykonania może bowiem zostać uwzględniony jedynie w stosunku do aktów lub czynności, które mają przymiot wykonalności tj. nadają się do wykonania. Przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy przy tym rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub przymusowy zaistnienia takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie (zob. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2006, s. 186, postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2006 r., sygn. akt II FZ 882/05, niepubl.). Wykonalność dotyczy zatem aktów zobowiązujących, które ustalają dla ich adresatów nakazy powinnego zachowania lub zakazy określonego zachowania, aktów, na podstawie których określony podmiot uzyskuje równocześnie uprawnienie i mocą którego zostają na niego nałożone określone obowiązki oraz aktów, na podstawie których jeden podmiot jest do czegoś zobowiązany, a drugi wyłącznie uprawniony (T. Woś [w:] T. Woś (red.), H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 295 i n.). Cechy tej nie mają z kolei akty odmowne, jak również te z konstytutywnych aktów uprawniających, które nie wymagają żadnych działań ze strony uprawnionych podmiotów dla spowodowania określonego w nim stanu faktycznego lub prawnego (J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2006, s. 186 i n.).
W przedmiotowym postępowaniu mamy do czynienia z postanowieniem Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] listopada 2014r. nr [...], uznającym zarzuty, zgłoszone przez U. P. w postępowaniu egzekucyjnym, za niedopuszczalne, co niewątpliwie stanowi akt o charakterze odmownym, który nie ma przymiotu wykonalności.
Należy podkreślić, że rozstrzygając o wstrzymaniu wykonania aktu Sąd nie bada merytorycznej zasadności skargi - nie bada legalności zaskarżonego aktu. Kieruje się jedynie przesłankami z art. 61 § 3 Ppsa w kontekście podniesionej przez skarżącego argumentacji i okoliczności sprawy.
Wobec powyższego Sąd, na podstawie art. 61 § 3 Ppsa, orzekł jak w postanowieniu.