Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski po rozpoznaniu w dniu 04 marca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w R. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego w R. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Oosbowych z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie nakazu usunięcia uchybień w procesie przetwarzania danych osobowych postanawia: -odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji-
Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w R. przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie uczynił decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] października 2013 r., nr [...], utrzymającą w mocy własną decyzję z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie usunięcia uchybień w procesie przetwarzania danych osobowych.
W skardze wniesionej na powyższą decyzję za pośrednictwem Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, strona skarżąca zwróciła się do organu z wnioskiem o wstrzymanie jej wykonania, a w przypadku jego nieuwzględnienia, taki sam wniosek skierowała do Sądu.
Uzasadniając swoje żądanie, strona skarżąca podniosła, iż zrealizowanie decyzji organu poprzez usunięcie uchybień w procesie przetwarzania danych osobowych na etapie postępowania spowoduje niemożliwość odwrócenia czynności, a dodatkowo uczyni postępowanie wywołane skargą bezcelowym, skoro do czasu rozstrzygnięcia przedmiotowej skargi zostaną podjęte środki zapewniające ochronę danych osobowych w "Systemie Monitoringu". Ponadto wskazano, iż Naczelnik [...] Urzędu Skarbowego w R. nie posiada w planie finansowym na 2013 r. środków finansowych pozwalających na poniesienie nakładów finansowych wynikających z zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast w myśl art. 61 § 3 tej ustawy, po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeśli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji powołana została do tymczasowej ochrony przed negatywnymi i nieodwracalnymi skutkami, jakie mogłaby dla strony wywołać taka decyzja, zanim zostanie zbadana przez sąd administracyjny pod kątem legalności. Złożenie wniosku nie oznacza jednak automatyzmu w blokowaniu realizacji praw i obowiązków wynikających z decyzji administracyjnej. Sąd ocenia jedynie, czy podane przez stronę okoliczności w istocie wskazują na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W tym celu strona skarżąca winna tak określić ewentualną szkodę i wskazać na skutki, które trudno będzie odwrócić, by Sąd mógł stwierdzić, w oparciu o konkretne dane, że jej wielkość może być znaczna, a skutki wykonania decyzji istotnie trudne do odwrócenia.
Wymieniony w powyższym przepisie katalog przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego rozstrzygnięcia jest zamknięty. Ustawodawca szczegółowo i rygorystycznie wyznaczył podstawy wstrzymania wykonania decyzji, uzależniając tę możliwość od wykazania istnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Niewykonywanie ostatecznych aktów administracyjnych jest bowiem stanem niepożądanym, zaś prawo wnoszenia skarg do sądu administracyjnego nie może zakłócać prawidłowego funkcjonowania procesu stosowania i realizowania norm prawa administracyjnego. Oznacza to zatem, iż o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji sąd może orzec tylko wtedy, jeżeli wykonanie tej decyzji rodzi niebezpieczeństwo spowodowania szkody (majątkowej, a także niemajątkowej), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, a który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość pieniężna nie przedstawiałaby znaczenia dla strony skarżącej lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 grudnia 2004 r. o sygn. akt GZ 138/2004, publ. LEX nr 281811).