Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Walawski po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku K. S. o przywróceniu terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi małoletniego K. S. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego S. S. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w drodze wyjątku postanawia odmówić przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi kasacyjnej.
W dniu 30 listopada 2016 r. pełnomocnik z urzędu skarżącego, w odpowiedzi na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału II z dnia 16 listopada 2016 r. wzywające do uzupełnienia braków formalnych skargi kasacyjnej, złożył do Sądu pismo z dnia 30 listopada 2016 r., zawierające oświadczenie o zrzeczeniu się rozprawy w celu rozpoznania skargi kasacyjnej. Z uwagi na to, że do pisma nie dołączono jego odpisu dla pełnomocnika organu, Przewodniczący Wydziału II zarządzeniem z 5 grudnia 2016 r. wezwał pełnomocnika skarżącego, by w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania, złożył odpis ww. pisma.
Zarządzeniem z 3 lutego 2017 r. pozostawiono bez rozpoznania pismo z dnia 30 listopada 2016 r. z uwagi na niewykonanie zarządzenia z 5 grudnia 2016 r.
14 lutego 2017 r. pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie na zarządzenie z 3 lutego 2017 r. wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia odpisu oświadczenia o zrzeczeniu się rozprawy w postępowaniu ze skargi kasacyjnej. Pełnomocnik skarżącego wyjaśnił, że obowiązek wyboru formy posiedzenia jest nałożony wyłącznie na stronę wnoszącą skargę kasacyjną i jest to informacja dla Sądu, dlatego też nie uważa by brak odpisu pisma zwierającego oświadczenie co do wyboru formy posiedzenia stanowił brak formalny skargi kasacyjnej
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 86 § 1 z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.) - zwanej dalej P.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Postanowienie o przywróceniu terminu albo odmowie jego przywrócenia może być wydane na posiedzeniu niejawnym. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 2 P.p.s.a.). Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 1 i 4 P.p.s.a.).
Stosownie natomiast do treści art. 182 § 2 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym, gdy strona, która ją wniosła, zrzekła się rozprawy, a pozostałe strony, w terminie czternastu dni od dnia doręczenia skargi kasacyjnej, nie zażądały przeprowadzenia rozprawy.
W pierwszej kolejności wskazać należy, że wniosek u przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi kasacyjnej został wniesiony z zachowaniem siedmiodniowego terminu przewidzianego przepisem art. 87 § 2 P.p.s.a. Odpis zarządzenia o pozostawieniu pisma zawierającego oświadczenie został doręczony pełnomocnikowi skarżącego 9 lutego 2017 r., wniosek (wraz z zażaleniem) wniesiony został 14 lutego 2017 r. Do wniosku dołączony był odpis żądanego oświadczenia.
Zdaniem Sądu okoliczności wskazane przez pełnomocnika skarżącego nie uprawdopodabniają przesłanki braku winy w uchybieniu terminu, zawartej w treści art. 87 § 2 P.p.s.a. Kryterium braku winy, jako przesłanka przywrócenia terminu, wiąże się z obowiązkiem szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Przez brak winy, o jakim mowa w art. 86 § 1 P.p.s.a., należy rozumieć sytuacje, w których z przyczyn obiektywnie niezależnych, nawet przy zachowaniu najwyższej staranności, skarżący czy też jego pełnomocnik nie miał możliwości dochowania ustawowego terminu. Przy ocenie winy lub jej braku w uchybieniu terminowi do dokonania czynności procesowej należy brać pod rozwagę nie tylko okoliczności, które uniemożliwiły stronie dokonanie tej czynności w terminie, ale także okoliczności świadczące o podjęciu lub niepodjęciu działań mających na celu zabezpieczenie się w dotrzymaniu terminu.
W ocenie Sądu podana przez pełnomocnika skarżącego przyczyna, czyli odmienne stanowisko co do obowiązku złożenia ww. oświadczenia wraz z odpowiednią ilością odpisów, stanowi w rzeczywistości polemikę z treścią zarządzenia wzywającego do uzupełnienia tego braku formalnego, natomiast nie uprawdopodobnia braku winy w uchybieniu terminu. Niewykonanie zarządzenia Sądu tylko z uwagi na odmienne stanowisko strony co do nałożonego przez Sąd obowiązku nie oznacza bowiem zachowania najwyższej staranności w dochowaniu terminu, jest raczej wynikiem świadomego działania pełnomocnika, który, znając konsekwencje niewykonania zarządzenia z 5 grudnia 2016 r., nie podjął żadnych działań w celu uniknięcia tych, negatywnych dla skarżącego, konsekwencji.
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 86 § 1 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.