Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Maciejuk po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2017 r. na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu S. P. z dnia 9 listopada 2017 r. od postanowienia starszego referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 października 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 390/16 wydanego w zakresie prawa pomocy w sprawie ze skargi S. P. na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia postanawia: utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 17 maja 2016 r. odrzucił wniesioną przez S. P. skargę na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia.
Skarżący wnioskiem z dnia 14 września 2016 r. wystąpił do Sądu o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.
Referendarz sądowy postanowieniem z dnia 27 października 2016 r. odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 9 grudnia 2016 r. utrzymał w pomocy zaskarżone postanowienie.
S. P. wnioskiem z dnia 6 marca 2017 r., złożonym na urzędowym formularzu PPF ponownie zwrócił się do Sądu o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.
Referendarz sądowy postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2017 r. umorzył postępowanie w sprawie ponownie złożonego w tej sprawie wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie już rozstrzygniętym prawomocnym orzeczeniem.
S. P., po wezwaniu przez Sąd do wykonania prawomocnego zarządzenia o wezwaniu do uiszczenia wpisu sądowego od zażalenia na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2016 r., złożył kolejny wniosek o przyznanie mu prawa pomocy, wnosząc o zwolnienie z opłaty od zażalenia (pismo z dnia 21 sierpnia 2017 r.) oraz o ustanowienie adwokata (wniosek uzupełniony przez złożenie formularza PPF z dnia 2 października 2017 r.).
Wskazał, że utrzymuje się z emerytury 1.318,08 zł, którą prawie w całości wydaje na stałe zobowiązania. Podniósł, że posiada rozdzielność majątkową z żoną, nie ponosi kosztów zamieszkania.
Jednocześnie podał, że posiada 111,43 zł oszczędności, 1.095,89 zł na koncie bieżącym, udziały w spółce [...] Sp. z o.o., która nie prowadzi obecnie działalności i ma zaległości na koncie, oraz na Indywidualnym Koncie Emerytalnym około 1.000 zł. Wyjaśnił, że nie posiada innego majątku.
Postanowieniem z dnia 11 października 2017 r. starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, po rozpoznaniu ponownego wniosku strony w sprawie prawa pomocy, umorzył postępowanie w zakresie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienia adwokata.
Referendarz sądowy podał, że wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych jest kolejnym wnioskiem strony w tym zakresie, i podlega ocenie stosownie do art. 165 P.p.s.a.
Referendarz uznał, że w kolejnym (trzecim) wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżący nie wskazał na zmianę swojej sytuacji materialnej ani nie podał żadnych okoliczności faktycznych, które uzasadniałyby zmianę stanowiska, co do oceny jego zdolności płatniczych. Podane w rozpatrywanym wniosku informacje w żaden sposób nie odbiegają od wskazanych już wcześniej, które nie okazały się wystarczające do uznania wniosku strony o przyznanie prawa pomocy za zasadny.
Nie zgadzając się z powyższym postanowieniem skarżący złożył zażalenie. Skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia. Podniósł, że jego sytuacja zdrowotna uległa pogorszeniu. Podał, że musi zażywać droższe leki, co w sposób istotny pogarsza jego sytuację finansową.