Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku K. J. o przywróceniu terminu do wniesienia skargi na orzeczenie Centralnej Wojskowej Komisji Lekarskiej w [...] z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie zdolności do pełnienia zawodowej służby wojskowej postanawia odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi.
K. J. wniósł 11 grudnia 2015 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na orzeczenie Centralnej Wojskowej Komisji Lekarskiej w [...] (zwanej dalej CWKL) z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie zdolności do pełnienia zawodowej służby wojskowej. Poinformował jednocześnie, że skargę złoży w ciągu 30 dni od ustania choroby - zgodnie z pouczeniem zawartym w zaskarżonym orzeczeniu. Do wniosku załączył kopie orzeczeń lekarskich i wyjaśnił, że od 16 czerwca 2015 r. do 4 grudnia 2015 r. przebywał na zwolnieniu chorobowym. Na czas choroby nie ustanowił pełnomocnika ani innej osoby upoważnionej do wniesienia skargi i reprezentowania przed sądem, stąd też uznał swój wniosek za uzasadniony.
CWKL w odpowiedzi na wniosek wyjaśniła, że podnoszone przez Skarżącego okoliczności nie są wystarczające do przywrócenia terminu do wniesienia skargi. Nadto podniosła, że Skarżący nie dołączył do wniosku skargi, zatem nie dokonał czynności, dla której sąd miałby przywrócić termin.
Skarżący złożył skargę w odpowiedzi na wezwanie Sądu do uzupełnienia braków formalnych wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. Natomiast stosownie do treści art. 86 § 1 p.p.s.a., jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu (art. 87 § 1 p.p.s.a.). W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 2 p.p.s.a.). Wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 87 § 3 p.p.s.a.). Nadto, równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 4 p.p.s.a.).
W sprawie bezsporne jest, że skargę wniesiono z uchybieniem terminu. Natomiast kwestią zasadniczą jest ustalenie, czy niedochowanie terminu do wniesienia skargi nastąpiło bez winy skarżącego.
W orzecznictwie sądów administracyjnych i w piśmiennictwie rozpowszechniony jest pogląd, że o braku winy strony w dochowaniu terminu do dokonania czynności można mówić jedynie wtedy, gdy jego dochowanie stało się niemożliwe wskutek niedających się usunąć trudności, takich jak: nagła choroba, pożar, powódź, czyli zdarzeń, które wykluczają osobiste działanie strony bądź osoby trzeciej.
W ocenie Sądu, Skarżący nie wykazał, by uchybienie terminu do wniesienia skargi nie było przez niego zawinione. Samo zwolnienie lekarskie nie jest jeszcze potwierdzeniem braku winy strony w uchybieniu terminu, ponieważ niekoniecznie wyklucza możliwość dokonania czynności procesowej przez stronę, bądź zlecenia tego innej osobie (por. postanowienie NSA z dnia 26 czerwca 2008 r. sygn. akt I OZ 428/08, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych - orzeczenia.nsa.gov.pl). Z kserokopii zwolnień Skarżącego wynika, że tylko w okresie od 3 do 10 lipca 2015 r. lekarz zalecił leżenie, co mogłoby uzasadniać brak winy w dochowaniu terminu, natomiast w pozostałym okresie Skarżący miał możliwość chodzenia, a więc i działania. Podkreślić również należy, że Skarżący osobiście pokwitował odbiór zaskarżonego orzeczenia w dniu 6 lipca 2015 r. (zwrotne potwierdzenie odbioru tego orzeczenia w aktach administracyjnych organu), zatem termin do wniesienia skargi upłynął 5 sierpnia 2015 r., a więc w okresie, gdy nie obowiązywało już Skarżącego lekarskie wskazanie co do leżenia.
W ocenie Sądu Skarżący, zachowując należytą staranność, mógł wnieść skargę w terminie - osobiście lub działając poprzez pełnomocnika, wobec czego Sąd stwierdza, że Skarżący nie uprawdopodobnił braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia skargi.
Wyjaśnić również należy, że przyczyna uchybienia terminu ustała w ostatnim dniu zwolnienia lekarskiego, czyli 4 grudnia 2015 r. Wniosek został oddany w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe w dniu 11 grudnia 2015 r., a więc w terminie przewidzianym przepisem art. 87 § 1 p.p.s.a.
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 86 § 1 i 87 § 1 p.p.s.a, orzekł jak w sentencji postanowienia.