Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Grochowska - Jung po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. N. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby w Policji postanawia: - odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi -
W dniu 15 marca 2010 r. (data nadania na kopercie) M. N. wniosła za pośrednictwem Komendanta Głównego Policji skargę na decyzję powyższego organu z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby w Policji wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej wniesienia. W uzasadnieniu wniosku skarżąca podała, iż po doręczeniu jej zaskarżonej decyzji w dniu 21 czerwca 2009 r. złożyła do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji wniosek o stwierdzenie jej nieważności na podstawie art. 156 § 1 kpa. Stąd też nie mogła wystąpić ze skargą do Sądu na powyższą decyzję, bowiem, jej zdaniem, byłoby to sprzeczne z obowiązującymi przepisami prawa. W dniu 9 marca 2010 r. otrzymała ostateczną decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji podtrzymującą decyzję odmowną w sprawie stwierdzenia nieważności.
W odpowiedzi na wniosek organ wniósł o jego nieuwzględnienie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Postanowienie o przywróceniu terminu albo odmowie jego przywrócenia może być wydane na posiedzeniu niejawnym.
Stosownie do treści art. 87 § 1 tej ustawy, pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (§ 2). Natomiast wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (§ 3).
W pierwszej kolejności należy wskazać, iż skarżąca dochowała siedmiodniowego terminu, o którym mowa w cytowanym powyżej art. 87 § 1 ustawy. W ocenie Sądu dniem, w którym ustała przyczyna uchybienia terminu był dzień, w którym doręczono skarżącej ostateczną decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 26 lutego 2010 r., czyli 9 marca 2010 r. Skarżąca złożyła natomiast wniosek o przywrócenie terminu w dniu 15 marca 2010 r.
Przechodząc do merytorycznej części oceny rozpoznawanego wniosku należy stwierdzić, iż okoliczności wskazane przez skarżącą nie uprawdopodabniają braku jej winy w uchybieniu terminu. Kryterium braku winy bowiem, jako przesłanka przywrócenia terminu, wiąże się z obowiązkiem szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Przez brak winy, o jakim mowa w art. 86 § 1 cytowanej ustawy, należy rozumieć sytuacje, w których z przyczyn obiektywnie niezależnych, nawet przy zachowaniu najwyższej staranności skarżący nie miał możliwości dochowania ustawowego terminu. Przy ocenie winy lub jej braku w uchybieniu terminowi do dokonania czynności procesowej należy brać pod rozwagę nie tylko okoliczności, które uniemożliwiły stronie dokonanie tej czynności w terminie, ale także okoliczności świadczące o podjęciu lub niepodjęciu działań mających na celu zabezpieczenie się w dotrzymaniu terminu.
W orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest pogląd, iż nieznajomość prawa nie stanowi okoliczności uprawdopodobniającej brak winy w dochowaniu terminu (por. wyrok NSA z dnia 6 listopada 1998 r. sygn. akt I SA/Łd 153/97, publ. LEX nr 37127). Stąd też wskazane przez skarżącą przeświadczenie o niedopuszczalności wniesienia równocześnie skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego i wniosku o stwierdzenie nieważności tej samej decyzji, w trybie art. 156 § 1 kpa, nie może być zaakceptowane. Należy podkreślić, że przepisy kodeksu postępowania administracyjnego, jak i ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie zakazują korzystania z tych instytucji równocześnie, a nawet wskazują sposób postępowania w razie zaistnienia takiej sytuacji.
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 86 § 1 cytowanej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.