Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Halina Kremis po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku J.R.K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie ze skargi J.R.K. na uchwałę Rady Gminy M. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie uznania za bezzasadną ponowionej skargi na Wójta Gminy Marcinowice postanawia oddalić wniosek.
J.R.K. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na uchwałę Rady Gminy M. z dnia [...] r. (Nr [...]) w przedmiocie uznania za bezzasadną ponowionej skargi na Wójta Gminy M..
Pismem z dnia 23 lutego 2016 r. skarżący wniósł o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Z treści 244 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.); dalej p.p.s.a. wynika, że prawo pomocy obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
Stosownie zaś do art. 245 § 1 p.p.s.a. prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym.
Niemniej jednak, zgodnie art. 247 p.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi.
Niezależnie od okoliczności mających wpływ na spełnienie przesłanek pozwalających na przyznanie prawa pomocy stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie zachodzi przesłanka oczywistej bezzasadności skargi z art. 247 p.p.s.a.
Oczywista bezzasadność skargi zachodzi, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi o sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego (J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, wydanie II, str. 603). Zaznaczyć przy tym trzeba, iż bezzasadność skargi należy łączyć nie tylko z merytoryczną jej oceną, ale również z możliwością jej wniesienia do sądu, w tym także oczywiście z samą dopuszczalnością drogi sądowej.
W realiach niniejszej sprawy skarżący zaskarżył uchwałę Rady Gminy M. z dnia [...] r. (Nr [...]) w przedmiocie uznania za bezzasadną ponowionej skargi na Wójta Gminy M., który to akt - zgodnie z art. 3 § 2 p.p.s.a. - nie podlega kognicji sądów administracyjnych. Kognicji tegoż Sądu nie podlegają bowiem m. in. tzw. skargi powszechne, uregulowane w dziale VIII, rozdziale 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016, poz. 23 ze zm.), których przedmiotem w szczególności może być zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw (art. 227 powyższej ustawy). Uchwały podjęte w wyniku rozpoznawania skargi wniesionej w trybie działu VIII KPA są faktycznie czynnością informującą o sposobie załatwienia skargi, na którą skarga do sądu administracyjnego nie służy.
Skoro zatem niniejsza sprawa nie podlega właściwości sądu administracyjnego, to uznać trzeba, że mamy do czynienia z oczywistą bezzasadnością skargi, która wyklucza możliwość przyznania prawa pomocy.
Wobec tego, na podstawie art. 247 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.