Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym Przewodniczący: Sędzia WSA Olga Białek po rozpoznaniu w Wydziale II w dniu 20 czerwca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi F. M. na akt Burmistrza Miasta O. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie rozliczenia kosztów postępowania scaleniowego postanawia: I. odrzucić skargę; II. odrzucić wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi; III. zwrócić stronie skarżącej cały uiszczony wpis sądowy od skargi w kwocie 200 zł (słownie: dwieście złotych).
W skardze podano, że pismem Burmistrza Miasta O. z dnia [...] r. nr [...] F. M. został wezwany do uiszczenia zaliczki dla potrzeb pokrycia kosztów postępowania w przedmiocie scalenia i podziału nieruchomości w wysokości 1.501,20 zł. Wezwaniu powyższemu uczynił zadość w dniu 27 października 2009 r., poprzez polecenie dokonania przelewu powyższej kwoty na rachunek bankowy Miasta O. wskazany w powyższym piśmie przez Burmistrza.
Następnie pismem z dnia [...] r. nr [...] skarżący został poinformowany przez Burmistrza, że przypadające na niego koszty przeprowadzonego scalenia i podziału były niższe o 388,00 zł niż uiszczona zaliczka. Nadpłata ta została zwrócona. Koszty, które skarżący uiścił wyniosły więc ostatecznie 1.113,20 zł.
Kolejno, pismem z dnia [...] r., F. M. zwrócił się do Burmistrza Miasta O. o wydanie aktu oraz dokonanie czynności zwrotu kwoty 1.113,20 zł. W odpowiedzi Burmistrz uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku i pismem z dnia [...] odmówił zwrotu wyżej wymienionych kosztów.
Nie zgadzając się ze stanowiskiem Burmistrza, F. M. pismem z dnia 27 marca 2017 r. wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa, a następnie w dniu 19 kwietnia 2017 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na ww. pismo Burmistrza z dnia [...] r. Skarga postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2017 r. sygn. akt II SA/Wr 338/17 została odrzucona, a skarga kasacyjna od tego postanowienia oddalona została postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 stycznia 2018 r. sygn. akt I OSK 2665/17.
Skarżący wskazał dalej, że zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2017 r. poz. 935), "Przepisy art. 52 i art. 53 ustawy zmienianej w art. 9, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz przepisy ustaw zmienianych w art. 2, art. 6, art. 7 i art. 11, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do aktów i czynności organów administracji publicznej dokonanych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.". Skoro więc zaskarżony akt wydany został przed wejściem w życie powyższej noweli, zastosowanie do niego znajduje art. 53 § 2 p.p.s.a. w brzmieniu przed nowelizacją, zgodnie z którym "W przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa.".
Odpowiedź Burmistrza Miasta O. na pismo skarżącego, które nazwane zostało "Wniosek o wydanie aktu oraz dokonanie czynności", a które uznane zostało przez Sąd w ww. postanowieniu za wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, doręczona została skarżącemu w dniu 24 marca 2017 r. Termin na wniesienie skargi upłynął więc 24 kwietnia 2017 r. Należy jednak zaznaczyć, że wydane przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowienie z dnia 17 stycznia 2018 r. sygn. akt I OSK 2665/17, które z uwagi na swoją prawomocność było niebudzącym wątpliwości rozstrzygnięciem ostatecznie przesądzającym, że aktem podlegającym zaskarżeniu było pismo Burmistrza z dnia [...] r., zostało skarżącemu doręczone dnia 9 lutego 2018 r. i to dopiero tego dnia skarżący powziął stuprocentową pewność, że jego pismo nazwane "wnioskiem o wydanie aktu oraz dokonanie czynności" z dnia 14 lutego 2017 r. było w istocie wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa.