Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Asesor sądowy Elżbieta Naumowicz po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2004 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi H. W. na działalność Burmistrza Miasta i Gminy [...] w przedmiocie przyznania ochrony prawnej postanawia: o d r z u c i ć s k a r g ę
Przedmiotem skargi wniesionej przez H. W. jest fakt bezpodstawnego pomówienia skarżącego przez radnego powiatu [...] i Przewodniczącego Rady Powiatu - E. W., do jakiego doszło "za cichym przyzwoleniem" Burmistrza Miasta i Gminy S. na dwóch zebraniach sołeckich w D. w dniach 31 stycznia 1999 r. oraz 14 marca 1999 r. W wyniku powyższego skarżący wniósł pozew do Sądu Okręgowego w O., przy czym nie zostały uwzględnione kierowane do Burmistrza oraz do Zarządu Miejskiego prośby o przydzielenie z urzędu do obrony jednego z trzech radców prawnych zatrudnionych w Urzędzie Miasta i Gminy [...]. Ostatecznie uzyskał niekorzystny wyrok w Sądzie Apelacyjnym, w wyniku czego wniósł skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu. Skonkludował, że Burmistrz Miasta i Gminy [...] oraz Zarząd Miejski w S., wykorzystując niepełnosprawność skarżącego, wielokrotnie złamali prawo.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności organów administracji publicznej, która obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie,
4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa,
5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8) bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1-4.
Sąd orzeka także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosuje środki określone w tych przepisach.
Oznacza to, że sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznawania spraw, które nie zostały wymienione w cyt. przepisie. W szczególności nie jest on władny do rozpoznawania skarg w potocznym znaczeniu tego słowa na sposób funkcjonowania organów administracji publicznej. Skargi te rozpoznawane są na podstawie przepisów działu VIII Kodeksu postępowania administracyjnego i w stosunku do nich przepisy ustawy o NSA nie mają zastosowania (zob. np. wyrok NSA z dnia 1 grudnia 1998 r., nr III SA 1636/97 - zb. orzeczeń LEX nr 37138).
Zasada ta znajduje zastosowanie także w rozpoznawanej sprawie.
Skarżący w istocie wyraził dezaprobatę dla sposobu działania Burmistrza Miasta i Gminy [...], który nie tylko przyzwolił na publiczne pomówienie skarżącego w czasie pełnienia funkcji sołtysa wsi [...], a nadto nie udzielił mu pomocy prawnej w postaci usług radcy prawnego zatrudnionego w Urzędzie Miasta i Gminy [...]. Skarżący nie wskazał decyzji, postanowienia lub innego aktu lub czynności, które organ ten powinien był wydać, a które zgodnie z obowiązującymi przepisami mogłyby być przedmiotem skargi przed sądem administracyjnym.
W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., nr 142, poz. 1591 ze zm.) sołtys korzysta z ochrony prawnej przysługującej funkcjonariuszom publicznym, co oznacza prawo do szczególnej ochrony przewidzianej w przepisach prawa. Ochrona prawna w tym pojęciu nie obejmuje jednak prawa do korzystania z usług radcy prawnego zatrudnionego w urzędzie gminy w procesie dotyczącym naruszenia dóbr osobistych sołtysa.
Skoro zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny nie jest właściwy do rozpoznania skargi wniesionej w niniejszej sprawie, skargę należało odrzucić jako niedopuszczalną, co orzeczono na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 i § 3 powołanej wyżej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.