Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Olga Białek po rozpoznaniu w Wydziale II w dniu 26 sierpnia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym skargi B. D. o wznowienie postępowania sądowego zakończonego prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 31 lipca 2007 r., sygn. akt II SA/Wr 226/07 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu zbiornika wodnego Pielgrzymka postanawia: 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić skarżącemu uiszczony wpis od skargi w kwocie 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych).
W dniu 29 kwietnia 2010 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wniesiona została skarga B. D. o wznowienie postępowania sądowego zakończonego prawomocnym wyrokiem tegoż Sądu z dnia 31 lipca 2007 r. (sygn. akt: II SA/Wr 226/07), oddalającym skargę S. D. na uchwałę Rady Gminy Pielgrzymka z dnia 27 października 2006 r. Nr XXXVIII/244/06, pojętą w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu zbiornika wodnego Pielgrzymka.
W uzasadnieniu skargi skarżący podał, że dopiero w dniu 28 kwietnia 2010 r. doręczono mu odpowiedź na skargę Przewodniczącego Rady Gminy P. z dnia 25 maja 2007 r., sporządzoną w sprawie jego skargi z dnia16 kwietnia 2007 r. na opisaną wyżej uchwałę Rady Gminy Pielgrzymka z dnia 27 października 2006 r. Nr XXXVIII/244/06. Skarżący podniósł, że pomimo upływu trzech lat od wniesienia tamtej skargi, do tej pory, nie mógł się zapoznać z treścią odpowiedzi na skargę celem odniesienia się do niej. W jego ocenie, jest to zaniedbanie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, przez które został pozbawiony możliwości działania. Równocześnie skarżący wskazał, że ponieważ występował w sprawie bez adwokata lub radcy prawnego, to zgodnie z art. 6 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd powinien pouczyć skarżącego, a nie wykorzystywać ten fakt przeciwko niemu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Analizując niniejszą sprawę Sąd doszedł do wniosku, że skarga jest nie dopuszczalna.
Wyjaśniając powyższe stwierdzenie wskazać należy, że skarga o wznowienie postępowania sądowego zaliczana jest do nadzwyczajnych środków zaskarżenia. Skarga ta służy do obalenia prawomocnego orzeczenia sądu, jeżeli zapadło ono z naruszeniem bezwzględnie obowiązujących zasad prawa i jest rażąco sprzeczne z rzeczywistym stanem sprawy. W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się wyjątkowy charakter tej instytucji z tego względu, że znajduje ona zastosowanie wobec ściśle określonych orzeczeń i może być oparta na wąsko określonych podstawach. Wyjątkowość skargi o wznowienie postępowania uzasadniania zatem uzależnienie jej dopuszczalności od spełnienia szeregu wymogów - między innymi określonych w art. 280 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm. - zwanej dalej u.p.p.s.a).
Wniesienie środka zaskarżenia w postaci skargi o wznowienie postępowania sądowego powoduje uruchomienie dwufazowego postępowania, w którym w pierwszej fazie badana jest sama dopuszczalność skargi o wznowienie, a po pozytywnym ustaleniu jej dopuszczalności w drugim etapie, badana jest jej zasadność. Zgodnie z art. 280 u.p.p.s.a. w pierwszej fazie badania wstępnego Sąd ustala na posiedzeniu niejawnym, czy skarga jest wniesiona w terminie i czy opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. Brak którejkolwiek z powyższych przesłanek powoduje niemożność merytorycznego rozpoznania sprawy, a w efekcie odrzucenie skargi o wznowienie postępowania.