Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Mieczysław Górkiewicz po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2004r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. i J. J. na pismo Wojewody D. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności uchwały nr [...]Rady Miejskiej w S. z dnia [...]w sprawie uznania skargi za bezzasadną postanawia: odrzucić skargę.
Sygn. akt II SA/Wr 254/04 2
Uzasadnienie
Skarżący domagali się w skardze stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody D. Według treści pisma Wojewody dołączonego do skargi, informowało ono skarżących o braku podstaw do stwierdzenia nieważności uchwały nr [...]Rady Miejskiej w S. W uzasadnieniu odmowy uwzględnienia wniosku skarżących o unieważnienie tej uchwały Wojewoda stwierdził, że uchwała ta dotyczyła podtrzymania poprzedniego stanowiska zawartego w uchwale nr [...]Rady Miejskiej w S. z dnia [...]w sprawie uznania skargi skarżących za bezzasadną. Uchwała ta była badana w trybie nadzoru nad uchwałami samorządu gminnego pod względem jej zgodności z prawem zgodnie z art. 87 w związku z art. 85 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) i w jego wyniku nie stwierdzono naruszenia prawa, zaś w szczególności uchwała zgodna była z art. 239 § 1 i 2 k.p.a. Pismo Wojewody zawierało ponadto pouczenie o możności zaskarżenia tej uchwały przez samych skarżących do sądu administracyjnego zgodnie z art. 101 ust. 1 i 2a powołanej ustawy po uprzednim wezwaniu Rady Miejskiej do usunięcia naruszenia interesów prawnych lub uprawnień skarżących.
Jak wynika z uzasadnienia skargi, skarżący twierdzą o naruszeniach prawa własności ich nieruchomości w wyniku opisanych w skardze działań bądź zaniechań organów Gminy S. W ocenie skarżących opisane wyżej pismo Wojewody stanowi decyzję podlegającą zaskarżeniu do sądu administracyjnego i wymagającą unieważnienia, skoro oznacza aprobatę dla bezprawnych uchwał Rady. Wniesienie skargi było niedopuszczalne.
Jak wynika z trafnych i nadal aktualnych tez prawnych orzecznictwa sądowoadministracyjnego rozstrzygnięciem nadzorczym w rozumieniu przepisów rozdziału 10 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591) jest tylko takie orzeczenie organu nadzoru, które władczo ingeruje w uchwałodawczą działalność organów gminy, natomiast pismo organu nadzoru zawiadamiające o braku podstaw prawnych do takiej ingerencji nie stanowi rozstrzygnięcia nadzorczego, ponadto zaś art. 98 tej ustawy wyklucza dopuszczalność wniesienia skargi na rozstrzygnięcia nadzorcze przez inny podmiot poza gminą. Natomiast pismo organu nadzoru informujące o braku podstaw do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy nie jest ani decyzją ani rozstrzygnięciem nadzorczym i nie stanowi aktu podlegającego zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Przedmiotem skargi do sądu nie może być również zaniechanie wydania rozstrzygnięcia nadzorczego (patrz orzeczenia NSA, z 8.07.1991r. SA/Ka 491/91 ONSA 1991 z. 3-4, poz. 68, z 23.01.1992r. SA/Po 69/92 ONSA 1992 z. 2, poz. 34, z 15.01.1992r. SA/Wr
Sygn. akt II SA/Wr 254/04 3
22/92 ONSA 1993 z. 1, poz. 15). Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270) kontrola działalności administracji publicznej obejmuje orzekanie m.in. w sprawach skarg na akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego, zatem w zakresie przedmiotowo szerszym w porównaniu do art. 98 § 1 powołanej ustawy o samorządzie gminnym, to jednak nadal nie ma skargi na bezczynność organu nadzoru bądź pismo tego organu informujące o braku podstaw do uznania uchwały organu gminy za bezprawną.
Sąd ocenia jako trafne stanowisko prawne i pouczenie zawarte w piśmie Wojewody skierowanym do skarżących. Wobec stanowiska skarżących, dokonana przez Wojewodę ocena zgodności uchwały z art. 239 k.p.a., wcale nie oznaczała aprobaty organu nadzoru dla działań organów gminy opisanych w skargach z art. 227 k.p.a. przez skarżących, które nie mogły być badane w toku postępowania nadzorczego. Wymaga wskazania, że także sąd administracyjny nie byłby władny do objęcia kontrolą aktów lub czynności nie wymienionych w art. 3 § 2 powołanej ustawy z dnia 30.08.2002r. i poza kryterium ich zgodności z prawem.
Mając powyższe na uwadze i na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 tej ustawy, orzeczono jak na wstępie.