Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Asesor WSA Olga Białek, po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2008 r. na posiedzeniu niejawnym skargi kasacyjnej S.J. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 23 stycznia 2008 r. sygn. akt II SA/Wr 343/06 w sprawie ze skargi S.J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J.G. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy postanawia: odrzucić skargę kasacyjną.
S. J. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia [...] [...] utrzymującą w mocy decyzję Burmistrza Miasta Z. z dnia [...] . ustalającą warunki zabudowy dla inwestycji związanej z rozbudową budynku mieszkalnego oraz budową przyłączy kanalizacji sanitarnej.
Postanowieniem z dnia 23 lutego 2007 r. (sygn.akt II SA/Wr 343/06) Sąd odrzucił powyższą skargę z uwagi na stwierdzenie przesłanki określonej w art. 220 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm). Postanowienie to doręczono skarżącej (w trybie doręczenia zastępczego) w dniu 7 lutego 2008 r. wraz z pouczeniem o rodzaju przysługującego jej środka zaskarżenia oraz zasadach jego wnoszenia.
W piśmie datowanym na dzień 3 lutego 2008 r. - nadanym za pośrednictwem poczty w dniu 5 marca 2008 r. - skierowanym do Naczelnego Sądu Administracyjnego i podpisanym przez S.J., skarżąca wniosła "zażalenie i odwołanie" od powyższego postanowienia, wyrażając w uzasadnieniu niezadowolenie zarówno z planowanej w sąsiedztwie rozbudowy, jak też z przebiegu postępowania przed sądem wojewódzkim.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Pismo S. J. wniesione do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dniu 5 marca 2008 r. jako odnoszące się wprost do postanowienia Sądu z dnia 23 stycznia 2008 r., pomimo nazwania go "zażaleniem", stanowiło w istocie skargę kasacyjną od przywołanego postanowienia. Na taką kwalifikację wskazuje wyraźny zamiar kwestionowania przez stronę tego postanowienia, skierowane ww. pisma do Naczelnego Sądu Administracyjnego i wniesienie go w terminie zakreślonym do złożenia skargi kasacyjnej.
Wskazać zatem należy, że skarga kasacyjna jest szczególnym środkiem zaskarżenia orzeczeń sądowych i dla swojej skuteczności wymaga uprzedniego wypełnienia określonych warunków prawnych. Zgodnie z art. 175 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) powinna być sporządzona (napisana i podpisana) przez podmioty posiadające odpowiednie kwalifikacje tj - przez adwokata lub radcę prawnego - o czym skarżąca została prawidłowo pouczona w piśmie z dnia 31 stycznia 2008 r. doręczającym odpis postanowienia. Ponadto skarga kasacyjna, oprócz wymagań określonych dla pism w postępowaniu sądowym, musi spełniać określone ustawą wymagania materialne zawierając: oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części; przytoczenie podstaw kasacyjnych z ich uzasadnieniem; wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany (art. 176 przywołanej wyżej ustawy).
W rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości, że nie został spełniony warunek określony w art. 175 § 1 ustawy, gdyż skarżąca sporządziła i podpisała skargę kasacyjną osobiście. Z akt sprawy nie wynika również aby spełniała wymagania zwalniające ją z obowiązku zastosowania się do tzw. przymusu adwokacko-radcowskiego, o których mowa w art. 175 § 2 przywołanej ustawy. Natomiast sporządzenie skargi kasacyjnej bez zachowania tzw. przymusu adwokacko-radcowskiego, jest taką wadą prawną, która nie podlega uzupełnieniu na skutek dodatkowych czynności wykonanych na wezwanie sądu, przez występującego ze skargą kasacyjną (por. też NSA w postanowieniu z dnia 8 września 2004 r., FSK 371/05; z dnia 5 kwietnia 2006 r., II OZ 349/06; J.P. Tarno "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi", LexisNexis Warszawa 2006, s. 392).
Skarga kasacyjna dotknięta wskazanymi wyżej uchybieniami jest więc niedopuszczalna, a to obliguje Sąd - na mocy art. 178 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - do jej odrzucenia.
Na marginesie wskazać należy, że jeżeli nawet potraktować pismo wniesione w dniu 5 marca 2008 r. zgodnie z określeniem podanym przez skarżącą - jako zażalenie - to również podlegałoby ono odrzuceniu. Ustawa - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wyraźnie określa bowiem od jakich orzeczeń sądu przysługuje środek zaskarżenia w postaci zażalenia. Przepis art. 173 § 1 przywołanej ustawy jednoznacznie wskazuje zaś, że od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W konsekwencji od postanowienia o odrzuceniu skargi - jako od postanowienia kończącego postępowanie w sprawie - przysługuje więc skarga kasacyjna a nie zażalenie. Z tego też względu, gdyby przyjąć, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z zażaleniem (jak określiła to skarżąca), to po myśli art. 178 w związku z art. 179 przywołanej ustawy - jako niedopuszczalne - podlegałoby ono również odrzuceniu.
Biorąc powyższe pod uwagę postanowiono jak w sentencji.