Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym zażalenia D.W. i M.W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 lutego 2016 r. sygn. akt II SA/Wr 513/13 o odrzuceniu skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi D.W., M.W., J.W., M.W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zażalenia na bezczynność postanawia odrzucić zażalenie.
Na podstawie art. 194 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.", na postanowienia wojewódzkiego sądu administracyjnego (w przypadkach przewidzianych tą ustawą) przysługuje zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zażalenie wnosi się w terminie siedmiu dni od doręczenia postanowienia (§ 2). Zażalenie, aby mogło być skutecznie wniesione, powinno czynić zadość wymaganiom przepisanym dla pisma w postępowaniu sądowym oraz zawierać wskazanie zaskarżonego postanowienia i wniosek o jego zmianę lub uchylenie, jak również zwięzłe uzasadnienie zażalenia (§ 3). Zażalenie zaś, którego przedmiotem jest odrzucenie skargi kasacyjnej, powinno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego (§ 4).
W rozpatrywanej sprawie postanowieniem z dnia 8 lutego 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę kasacyjną D. i M.W. od punktu I postanowienia z dnia 5 listopada 2015 r., którym odrzucono skargę D.W., M.W., J.W., M.W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zażalenia na bezczynność.
Pismem z dnia 11 marca 2016 r., sporządzonym osobiście, D.W. i M.W. wnieśli zażalenie na powyższe postanowienie z dnia 8 lutego 2016 r.. Tym samym należało stwierdzić, że zażalenie to nie spełnia warunku z § 4 art. 194 P.p.s.a. niezbędnego do skutecznego jego wniesienia, a mianowicie sporządzenia przez uprawniony podmiot, tj. adwokata lub radcę prawnego. Stąd też uznano wniesione zażalenie za niedopuszczalne, wobec czego należało je odrzucić po myśli art. 178 w związku z art. 197 § 2 i art. 194 § 4 P.p.s.a..
Z tych względów orzeczono jak w sentencji postanowienia.