Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, kluczowe znaczenie interpretacyjne w zakresie ustalania statusu procesowego byłych pracowników urzędów państwowych zatrudnianych w nowo powołanych jednostkach samorządowych ma przepis art. 58 ust. 4 ustawy, stanowiący, że pracownicy ci zachowują uprawnienia pracownicze wynikające z aktów, na których podstawie powstał ich stosunek pracy przed 1 stycznia 1999 r. do 15 czerwca 1999 r., jeżeli przyjęli proponowane warunki pracy lub płacy na dalszy okres, albo do dnia wygaśnięcia lub wcześniejszego wypowiedzenia im stosunku pracy.
Określona w przepisie art. 58 ust. 4 ustawy zasada zachowania na okres przejściowy dotychczasowych uprawnień pracowniczych niesie ze sobą ważkie konsekwencje. Po pierwsze, oznacza, iż w okresie tym pracownicy mianowani /umowni/ nadal zachowują ten status /odpowiednio pracowników mianowanych lub umownych/. Po drugie, rozważana zasada powinna być interpretowana szeroko, jako mieszcząca w sobie wiele instytucji i konstrukcji prawnych. Rozpatrywana w aspekcie materialnym, obejmuje ona np. zachowanie przez tych pracowników dotychczasowych uprawnień płacowych, świadczeniowych, urlopowych i innych, natomiast w aspekcie procesowym oznacza ona zachowanie dotychczasowego statusu, wyznaczającego sposób dochodzenia roszczeń ze stosunku pracy. W wypadku spraw wypowiedzenia. lub rozwiązania stosunku pracy mianowanych urzędników państwowych, tryb ten został wskazany w przepisie art. 38 ustawy o pracownikach urzędów państwowych. Zgodnie z powołanym unormowaniem, od decyzji w sprawach wypowiedzenia lub rozwiązania stosunku pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym urzędnik ten może, w terminie siedmiu dni, wnieść odwołanie do kierownika organu nadrzędnego nad urzędem, w którym jest zatrudniony. Od decyzji powyższej urzędnikowi przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
Powyższe uprawnia do stwierdzenia, że skoro - zgodnie z art. 58 ust. 4 ustawy - mianowani pracownicy dotychczasowych urzędów państwowych stający się pracownikami wskazanych jednostek samorządowych zachowują w okresie przejściowym uprawnienia pracownicze wynikające z nominacji, nie wyłączając uprawnień procesowych, to w sprawach rozwiązania z nimi stosunku pracy, wyraźnie przekazanych, na podstawie art. 38 ustawy o pracownikach urzędów państwowych, na drogę szczególną, obowiązuje administracyjnosądowy /przed NSA/ tryb rozpatrywania sporów. W myśl przepisu art. 17 Kpa w związku z art. 38 ustawy o pracownikach urzędów państwowych, od decyzji organu pierwszej instancji w tych sprawach, w związku ze zmianą przepisów określających właściwość instancyjną, a przez to i rzeczową organów administracji publicznej, pracownik ten może w terminie siedmiu dni wnieść odwołanie do właściwego miejscowo samorządowego kolegium odwoławczego, jako organu wyższego stopnia w rozumieniu Kpa w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego. Na decyzję tę przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Uznanie, że wypowiedzenie stosunku pracy pracownikowi dotychczasowego urzędu państwowego, który - na podstawie przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. - stal się pracownikiem określonej jednostki samorządu terytorialnego, ma charakter decyzji administracyjnej i podlega kontroli sądu administracyjnego, nie jest równoznaczne z przyjęciem, że wniesiona skarga spełnia warunki dopuszczalności jej złożenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zgodnie z art. 34 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, skargę można wnieść po wyczerpaniu środków odwoławczych, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków odwoławczych należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek odwoławczy, przewidziany w ustawie.
W przedmiotowej sprawie skarżąca Małgorzata Ł. nie wyczerpała środka odwoławczego poprzez złożenie odwołania od decyzji Starosty do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, co czyni skargę niedopuszczalną i uzasadnia jej odrzucenie, zgodnie z art. 27 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.
Z uwagi na to, że zaskarżone rozstrzygnięcie zawierało błędne pouczenie co do przysługujących środków odwoławczych, a zgodnie z art. 112 Kpa błędne pouczenie może szkodzić stronie, która się do niego zastosowała, to stronie, po uprzednim zwróceniu się do organu właściwego do rozpatrzenia odwołania z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania i po wyczerpaniu postępowania administracyjnego, będzie przysługiwała ewentualna skarga na decyzję ostateczną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.