Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Halina Kremis po rozpoznaniu w dniu 6 października 2006 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. F. na decyzję Ministra Budownictwa w W. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności zaświadczenia Prezydenta Miasta J. G. Nr [...] z dnia [...] o przysługujących uprawnieniach do zaliczenia wartości pozostawionego poza granicami państwa polskiego mienia na poczet opłat za użytkowanie wieczyste lub ceny sprzedaży nabywanych od Skarbu Państwa nieruchomości postanawia odrzucić skargę.
Skarga jest niedopuszczalna bowiem została wniesiona z naruszeniem art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie (§ 2).
Przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wniesionej przez J. F. jest decyzja Ministra Budownictwa w W. z dnia [...] Nr [...], którą stwierdzono nieważność zaświadczenia Prezydenta Miasta J. G. Nr [...] z dnia [...] o przysługujących J. F. uprawnieniach do zaliczenia wartości pozostawionego poza granicami państwa polskiego mienia na poczet opłat za użytkowanie wieczyste lub ceny sprzedaży nabywanych od Skarbu Państwa nieruchomości.
W niniejszej sprawie skarżona decyzja została podjęta w postępowaniu nadzwyczajnym o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej. Przedmiotem postępowania wszczętego na podstawie art. 156 k.p.a., jest ustalenie istnienia przesłanek stwierdzenia nieważności decyzji (tu zaświadczenia), a więc jest to nowy przedmiot sprawy w stosunku do tego, którego dotyczyło postępowanie prowadzone wcześniej w trybie zwykłym. W związku z tym decyzja wydana na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., z jaką mamy do czynienia w rozpatrywanej sprawie, jest decyzją wydaną w I instancji. Natomiast od decyzji wydanej w pierwszej instancji przez ministra nie służy odwołanie, jednakże strona niezadowolona z decyzji może zwrócić się do tego organu z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy (art. 127 § 3 k.p.a.). Zatem warunkiem skutecznego wniesienia skargi do sądu administracyjnego jest wyczerpanie trybu zaskarżenia poprzez wniesienie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Należy tylko zaznaczyć, iż skarżona decyzja zawiera prawidłowe pouczenie co do środków odwoławczych, z którego zresztą strona skarżąca skorzystała jeszcze przed wniesieniem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Wśród załączników do skargi znajduje się bowiem wniosek skarżącego z dnia 10 lipca 2006 r. o ponownego rozpatrzenie sprawy skierowany do Ministra Budownictwa.
Na marginesie czynionych wywodów należy wskazać, iż wprawdzie, zgodnie z właściwością miejscową określoną według przepisu art. 13 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, do rozpoznania skarg na decyzje podejmowane przez Ministra Budownictwa w W. właściwym jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wobec przedwczesności niniejszej skargi Sąd doszedł do przekonania, iż nie miałoby sensu przekazywanie jej temu sądowi.
Uwzględniając powyższe należało stwierdzić, iż tryb zaskarżenia, przewidziany dla decyzji wydanej w pierwszej instancji w tej sprawie, nie został wyczerpany. Skarga zaś wniesiona od decyzji pierwszoinstancyjnej do sądu administracyjnego, bez wyczerpania takiego trybu zaskarżenia, jest przedwczesna i jako niedopuszczalna podlegała odrzuceniu na podstawie przepisu art. 58 § 1 pkt 6 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Stąd orzeczono jak w sentencji postanowienia.