Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Sędziowie sędzia NSA Stanisław Prutis,, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, po rozpoznaniu w dniu 26 stycznia 2012 r. w Białymstoku na posiedzeniu niejawnym wniosku J. W. o sprostowanie sentencji wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 1 grudnia 2011 r., II SAB/Bk 46/11 w sprawie ze skargi J. W. na bezczynność Dyrektora P. Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Ł. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej p o s t a n a w i a odmówić sprostowania sentencji wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 1 grudnia 2011 r., II SAB/Bk 46/11
Wyrokiem z dnia 1 grudnia 2011 r. wydanym w sprawie niniejszej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zobowiązał Dyrektora P. Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Ł. do załatwienia w trybie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty zwrotu akt organowi, wniosku J. W. z dnia [...] kwietnia 2011 r. (pkt 1). Sąd nie stwierdził, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa i stosowny zapis w tym przedmiocie zawarł w pkt 2 sentencji wyroku.
Wnioskiem z dnia 28 grudnia 2011 r. skarżąca - J. W. zwróciła się o sprostowanie sentencji wyżej wymienionego wyroku poprzez skreślenie punktu drugiego w sentencji orzeczenia. Wywiodła, że w złożonej skardze z dnia 5 maja 2011 r. nie składała wniosku o stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Wskazała, że zapis taki sugeruje organowi, że w przyszłości funkcjonariusz publiczny nie będzie ponosił odpowiedzialności za podobne jak w tej sprawie działania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki.
Z treści wyżej powołanego przepisu jednoznacznie wynika, iż przedmiotem sprostowania mogą być wyłącznie ujawnione w orzeczeniu niedokładności, błędy pisarskie lub rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Przedmiotowe nieprawidłowości powinny mieć charakter oczywisty, tzn. niebudzący wątpliwości, bezsporny, pewny. Oczywistość wadliwości może wynikać z samej natury niedokładności, błędu lub omyłki, jak też z porównania ich z innymi niebudzącymi wątpliwości okolicznościami. Przez niedokładność należy rozumieć nieprawidłowość wynikającą z nieuwagi, pominięcia, błędnego zrozumienia okoliczności, a w następstwie błędnego jej odnotowania. Błędem pisarskim jest widoczne, wbrew zamierzeniom sądu, niewłaściwe użycie wyrazu, mylna pisownia, błąd gramatyczny. Natomiast błąd rachunkowy to błąd wynikający z niewłaściwego przeprowadzenia badań arytmetycznych, w szczególności błędne zsumowanie lub odjęcie poszczególnych pozycji (vide B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, LEX, 2009, wyd. III).
W rozpoznawanej sprawie, w wyroku z dnia 1 grudnia 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku orzekł, iż "nie stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa".
W ocenie Sadu, taki zapis nie stanowi niedokładności, błędu pisarskiego albo rachunkowego lub innej oczywistej omyłki. Zawarte w sentencji wyroku rozstrzygnięcie nie jest żadnym z wyżej wymienionych uchybień, lecz wypełnieniem dyspozycji art. 149 §1 p.p.s.a. Zgodnie z powołanym przepisem (w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 25 marca 2011 r. (Dz. U. Nr 76, poz. 409), która weszła w życie 12 lipca 2011 r.), Sąd uwzględniając skargę na bezczynność - co miało miejsce w niniejszej sprawie - zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Brzmienie przepisu jest jednoznaczne - ustawodawca zobowiązał sąd do tego, aby każdorazowo orzekając w przedmiocie bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania orzekał on również w przedmiocie tego, czy miały one miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Obowiązek zawarcia takiego stwierdzenia nie został też uwarunkowany wnioskiem skarżącego - obowiązek taki istnieje niezależnie od tego, czy wniosek taki został złożony, czy też nie.
Końcowo zaakcentować należy, iż sprostowanie orzeczenia w żadnym razie nie może prowadzić do zmiany zawartego w nim rozstrzygnięcia.
Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 156 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji.