Niedopuszczalna jest skarga na bezczynność rady gminy w przedmiocie podjęcia uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, gdy sporządzenie takiego planu nie jest obowiązkowe art. 14 ust. 1 i 7 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - Dz.U. nr 80 poz. 717 ze zm./.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Przybielski po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2004 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. D. na bezczynność Prezydenta Miasta oraz Rady Miasta w przedmiocie podjęcia uchwały o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia odrzucić skargę.
M. D. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na bezczynność i brak decyzji "ze strony Gminy, Rady Miasta oraz Prezydenta W. Sz. w sprawie terenu położonego w G. przy [...]".
W uzasadnieniu skargi wskazał on, że władze G. nie podejmują ostatecznych rozstrzygnięć dotyczących przeznaczenia terenu o powierzchni ok. 6 ha, znajdującego się pomiędzy linią kolejową a [...], który to teren, stanowiący własność gminy, zabudowany jest domkami parterowymi o zróżnicowanym standardzie, wzniesionymi w większości bez wymaganego pozwolenia na budowę. W ocenie skarżącego brak decyzji władz miasta w zakresie przeznaczenia tego terenu utrudnia mieszkańcom podjęcie działań związanych z zamieszkiwaniem na tym terenie.
Pismem z dnia 2 sierpnia 2004 r. Sąd wezwał skarżącego do wskazania w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi, w jakim przedmiocie Prezydent Miasta dopuścił się bezczynności oraz czy przed wniesieniem skargi na bezczynność zwrócił się z zażaleniem do organu wyższego stopnia na niezałatwienie sprawy w terminie.
W odpowiedzi na to wezwanie M. D. wskazał, że problem tkwi w tym, że władze miejskie nie dążą do uregulowania oraz określenia stanu prawnego przedmiotowego terenu i ostatecznego rozwiązania oczekiwań jego mieszkańców przez ponowne podjęcie procedury planistycznej zgodnie z wymaganiami ustawy o planowaniu przestrzennym.
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta wyjaśnił, że sprawa zagospodarowania terenu ogródków działkowych przy [...] jest znana władzom miasta, które doprowadziły w czerwcu 1996 r. do podjęcia uchwały o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przedmiotowego terenu. Jest to teren, na którym istnieje nielegalna zabudowa mieszkaniowa, a istniejące zagospodarowanie tego obszaru powoduje, że tworzy on wyizolowaną enklawę o charakterze nie nawiązującym do zabudowy miejskiej.
Sprzeciw mieszkańców wobec projektu planu oraz brak jego akceptacji spowodowały, że władze G. uznały za konieczne, po wejściu w życie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ponowne podjęcie procedury o przystąpieniu do sporządzenia planu dla tego terenu. Prezydent Miasta wskazał, że częste przekształcenia własnościowe, zmiany osób tam zamieszkujących powodują, że procedura uchwalenia planu dla tego terenu jest szczególnie skomplikowana.
Powołując się na powyższą argumentację organ administracji wniósł o odrzucenie skargi w całości z tej przyczyny, że sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego (art. 58 § 1 pkt 1 p.s.a.).
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie wyjaśnić należy skarżącemu, że zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.
§ 2 Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na: