Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Nadleśnictwa na bezczynność Agencji Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy w przedmiocie wygaszenia zarządu postanawia I. odrzucić skargę, II. zwrócić z urzędu ze Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim stronie skarżącej - Nadleśnictwu kwotę 100 (sto) złotych, tytułem zwrotu wpisu sądowego.
W dniu 10 stycznia 2011 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. wpłynęła skarga Nadleśnictwa na bezczynność Agencji Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy w przedmiocie wygaszenia zarządu lokalu mieszkalnego.
Strona skarżąca zarzuciła organowi, iż wstrzymanie rozpatrzenia jej wniosku o wygaszenie zarządu ustanowionego decyzją z dnia [...] lutego 2003 r. nr [...] było bezprawne, a organ powinien wydać decyzję co do istoty, w której wygasi albo odmówi wygaszenia zarządu.
W odpowiedzi na skargę organ uznał skargę za nieuzasadnioną oraz wniósł o jej oddalenie.
Zgodnie z zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 13 stycznia 2011 r. wezwano pełnomocnika strony skarżącej - radcę prawnego B.F. do podania, w terminie 7 dni, czy przed wniesieniem skargi do sądu administracyjnego strona skarżąca złożyła zażalenie w trybie art. 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) - zwanej dalej Kpa, do organu nadrzędnego wobec Agencji Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy, pod rygorem przyjęcia, że zażalenia takiego nie wniesiono.
Jak wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru, pełnomocnik strony skarżącej odebrał wezwanie osobiście w dniu 21 stycznia 2011 r. Nie nadesłał jednak do sądu żadnej odpowiedzi.
Wojewódzki Sąd administracyjny zważył, co następuje:
Skargę należało odrzucić.
Badanie merytorycznej zasadności skargi poprzedza analiza jej dopuszczalności. Zgodnie z treścią art. 52 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej ppsa, skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
W przypadku bezczynności organu w załatwieniu sprawy administracyjnej, zgodnie z art. 37 Kpa środkiem zaskarżenia, który strona winna wyczerpać przed wniesieniem skargi do sądu administracyjnego jest zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia. W orzecznictwie przyjmuje się, że decyzje, o których mowa w rozdziale 7 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (tekst jednolity z dnia 20 listopada 2007 r. (Dz.U. Nr 231, poz. 1700) są wydawane przez Prezesa Agencji działającego jako organ pierwszej instancji i podlegają zaskarżeniu (por. postanowienie NSA z dnia 22 marca 1995 r., I SA 312/95 ONSA 1996/1/49).
W przedmiotowej sprawie pełnomocnik strony skarżącej, zgodnie z zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 13 stycznia 2011 r. został wezwany do wskazania czy przed wniesieniem skargi do tutejszego sądu Nadleśnictwo złożyło zażalenie w trybie art. 37 Kpa, pod rygorem przyjęcia, że zażalenie takie nie zostało wniesione.
Do sądu nie wpłynęła odpowiedź na powyższe wezwanie, zatem należało przyjąć, iż zażalenia nie wniesiono.
Zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 6 ppsa sąd odrzuca skargę, jeśli wniesienie skargi z innych przyczyn jest niedopuszczalne. Jedną z przyczyn niedopuszczalności jest właśnie niewyczerpanie środków zaskarżenia przewidzianych w art. 52 ppsa.
Stosownie do art. 232 § 1 pkt 1 ppsa sąd z urzędu zwraca cały uiszczony wpis od pisma odrzuconego lub cofniętego. Z uwagi na to, iż w niniejszej sprawie strona skarżąca uiściła wpis sądowy od skargi, a skarga została odrzucona, zaistniały przesłanki do zwrotu uiszczonej przez nią opłaty.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności orzeczono jak w sentencji wydanego postanowienia.