Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wlkp. w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Michał Ruszyński po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2009r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A.K. na bezczynność Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w przedmiocie zasiłku okresowego postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z dnia [...] kwietnia 2009r. A.K. złożył skargę na bezczynność Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w przedmiocie zasiłku okresowego. Skarga ta, wraz z odpowiedzią udzieloną przez organ, wpłynęła do tutejszego Sądu w dniu 18 maja 2009r.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z dnia 2 czerwca 2009r. skarżący został wezwany do podania w terminie 7 dni czy przed wniesieniem skargi do Sądu złożył zażalenie w trybie art. 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.) do organu nadrzędnego wobec Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej, tj. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, pod rygorem przyjęcia, że zażalenie takie nie zostało przez skarżącego wniesione.
Wezwanie powyższe skutecznie doręczono skarżącemu w dniu 9 czerwca 2009r. Do dnia 1 lipca 2009r. A.K. nie udzielił na nie żadnej odpowiedzi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przed przystąpieniem do merytorycznego badania zasadności wniesionej skargi Sąd ma obowiązek zbadać, czy skarga została wniesiona w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami i czy nie zawiera braków uniemożliwiających nadanie jej dalszego biegu.
Zgodnie z treścią art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a., skargę można wnieść dopiero po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia ustawa nakazuje natomiast rozumieć sytuację, gdy stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 p.p.s.a.).
Powyższe oznacza, że postępowanie sądowoadministracyjne nie powinno zastępować postępowania administracyjnego, a więc nie może zostać wszczęte dopóty, dopóki to postępowanie się toczy, jak również to, że postępowanie sądowoadministracyjne nie może zostać uruchomione, jeżeli nie zostały wykorzystane środki weryfikacji kwestionowanych aktów i czynności, dostępne podmiotowi w postępowaniu administracyjnym (T. Woś, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2005, s. 235).
W przypadku bezczynności organu administracji publicznej środkiem zaskarżenia w rozumieniu przepisu art. 52 § 2 p.p.s.a., który skarżący musi wyczerpać, aby móc skutecznie wnieść skargę do sądu administracyjnego, jest zażalenie wniesione w trybie art. 37 kpa do organu nadrzędnego nad organem, którego bezczynność jest przedmiotem skargi, przy czym przy ocenie dopuszczalności skargi na bezczynność organu znaczenia decydującego nie ma sposób rozpoznania takiego zażalenia przez organ wyższego stopnia. Nie ma również znaczenia forma załatwienia przez organ wyższego stopnia zażalenia na bezczynność organu I instancji, stronie zostaje bowiem otwarta droga do podniesienia przed sądem administracyjnym bezczynności organu I instancji (wyrok NSA z 6 lipca 2006r., sygn. I OSK 480/06, LEX nr 188512; wyrok WSA w Białymstoku z 4 grudnia 20006r., sygn. II SAB/Bk 14/06, LEX nr 284727).