Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Chobian, Sędziowie Sędzia WSA Danuta Kuchta,, Sędzia WSA Dorota Pędziwilk-Moskal (spr.), Protokolant Sekretarz sądowy Andrzej Stolarski, po rozpoznaniu w dniu 8 września 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi W. R. na bezczynność Prezydenta Miasta K. w przedmiocie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności p o s t a n a w i a I. odrzucić skargę; II. przyznać od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach na rzecz radcy prawnego T. G. - Kancelaria Radcy Prawnego w K. kwotę 292, 80 zł ( dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote 80/100), w tym 52,80 zł (pięćdziesiąt dwa 80/100) tytułem podatku VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
W dniu 30 grudnia 2005r. W. R. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach na bezczynność Urzędu Miasta K. - Dyrektora Gospodarki Gruntami. Z treści załączonych do skargi dokumentów wynika, że bezczynność ta, zdaniem skarżącego, polega na braku odpowiedzi na jego wnioski o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości położonej w K. przy ul. [...] Z akt administracyjnych sprawy wynika, iż skarżący składał do organu powoływane w skardze wnioski w dniach 14 listopada 2002 r., 21 marca 2003 r. i 16 kwietnia 2004 r.
W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta K. przywołując przepis art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego przysługującego osobom fizycznym w prawo własności podniósł, iż przepisy tej ustawy stosuje się do osób fizycznych, które nabyły prawo użytkowania wieczystego przed dniem 31 października 1998 r. oraz osób będących ich następcami prawnymi i złożą stosowny wniosek do dnia 31 grudnia 2002 r. Z uwagi na brak umowy o oddaniu posiadanego przez skarżącego gruntu w użytkowanie wieczyste, a co za tym idzie - nieujawnienie tego prawa w księdze wieczystej- organ administracji ocenił, iż żądane przez W. R. przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności było niemożliwe, o czym pisemnie poinformowano skarżącego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), skargę ( w tym także skargę na bezczynność ) można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba, że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuacje, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpocznie sprawy, przewidziany w ustawie.
W przypadku skargi na bezczynność organu, jej wniesienie dopuszczalne jest wówczas, gdy strona wyczerpała tryb przewidziany w art. 37 k.p.a., to znaczy złożyła zażalenie do organu wyższego stopnia na niezałatwienie sprawy w terminie. Zażalenie, o którym mowa we wskazanym przepisie, równoznaczne jest tu ze środkiem zaskarżenia i spełnia kryterium " wyczerpania środków zaskarżenia" w rozumieniu art. 52 § 2 p.p.s.a.
Zgodnie z art. 37 § 1 k.p.a., na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 lub ustalonym w myśl art. 36 k.p.a. stronie służy zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia.
W rozpoznawanej sprawie warunek ten nie został spełniony.
Jak wynika z akt sprawy skarżący przed wniesieniem skargi do Sądu nie zaskarżył bezczynności organu zażaleniem do organu wyższego stopnia. Pełnomocnik skarżącego na rozprawie w dniu 8 września 2006r. oświadczył, że nie dysponuje dokumentem z którego by wynikało, że skarżący składał zażalenie o którym mowa w art. 37 k.p.a.
W związku z powyższym należy stwierdzić, że wymóg dopuszczalności skargi o jakim mowa wyżej nie został spełniony, co czyni skargę niedopuszczalną.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 58 § 1 pkt. 6 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach orzekł jak w pkt. I sentencji postanowienia.
Orzeczenie zawarte w pkt. II oparto o przepis art. 250 p.p.s.a. oraz § 14 ust 2 pkt 1 c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., poz. 163, nr 1349).