Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2012 r. w sprawie ze skargi E. C. z udziałem Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w przedmiocie przewlekłości postępowania dotyczącego samowoli budowlanej - w zakresie wniosku o przyznanie prawa pomocy p o s t a n a w i a odmówić przyznania prawa pomocy.
E. C. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na przewlekłość postępowania Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dotyczącego samowoli budowlanej. Do skargi dołączono cztery zdjęcia oraz trzydzieści osiem niepotwierdzonych za zgodność z oryginałem kserokopii pism kierowanych przez stronę skarżącą do organów administracji w związku z samowolą budowlaną, której dotyczy skarga, oraz pism organów administracji kierowanych, w związku z tą sprawą, do strony skarżącej. Strona skarżąca wezwana do wykazania w terminie siedmiu dni od dnia otrzymania wezwania, że wniesienie skargi na przewlekłość poprzedziła wniesieniem do organu administracji wyższego stopnia zażalenia, o którym mowa w art. 37 § 1 kpa, w piśmie z dnia 16 stycznia 2012 r. zatytułowanym "oświadczenie" wyjaśniła, iż wszelkie pisma składane w niniejszej sprawie do organów administracji dołączyła do skargi. Wyjaśniła ona również, że innych pism nie posiada. Do pisma z dnia 16 stycznia 2012 r. dołączono skargę z dnia 6 sierpnia 2010 r. skierowaną do Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego w W.
Strona skarżąca na urzędowym formularzu wniosku o przyznanie prawa pomocy symbol PPF wniosła o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej "p.p.s.a.", prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi.
O oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi więc o sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego (postanowienie NSA z dnia
1 października 2009 r., sygn. akt I OZ 918/09 - Lex nr 573308).
Stosownie do unormowania art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę do sądu administracyjnego można wnieść dopiero po uprzednim wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. W świetle art. 52 § 2 p.p.s.a. przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie. W myśl art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., sąd odrzuci skargę, jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne. Brak wyczerpania środków zaskarżenia stanowi natomiast inną przyczynę, o której mowa w art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. i skutkuje odrzuceniem skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. (por. postanowienie NSA z dnia 25 września 2005 r., sygn. akt II GSK 136/07 - Lex nr 374841). Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że żadno z pism, których kserokopie strona skarżąca dołączyła do skargi nie można uznać za zażalenie, o którym mowa w art. 37 § 1 kpa. Żadno z nich nie zostało bowiem sporządzone i skierowane do Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego po dniu 11 kwietnia 2011 r. (data wejścia w życie nowelizacji kpa umożliwiającej zaskarżanie w postępowaniu administracyjnym przewlekłości tego postępowania i zmiany ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnego umożliwiającej zaskarżenie przewlekłości postępowania administracyjnego do wojewódzkiego sądu administracyjnego). Tylko zaś pismo sporządzone i skierowane do Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego po dniu 11 kwietnia 2011 r., z którego wynikałoby, że wnosząca je strona nie zgadza się ze zbyt długim prowadzeniem postępowania administracyjnego może być uznane za zażalenie na przewlekłe prowadzenie postępowania. W przedmiotowej sprawie strona skarżącą nie poprzedziła wniesienia skargi na przewlekłość postępowania wniesieniem zażalenia. W świetle cytowanego powyżej art. 52 § 1 i 2 p.p.s.a. okoliczność ta kwalifikuje skargę do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. Tym samym do oceny wniosku strony skarżącej o przyznanie prawa zastosowanie będzie miał art. 247 p.p.s.a. (por. postanowienie NSA z dnia 6 kwietnia 2006 r., sygn. akt I OZ 413/06 - Lex nr 299475 czy postanowienie NSA z dnia 24 czerwca 2010 r., sygn. akt I OZ 481/10 - Lex nr 621860). Skoro bowiem bez konieczności dokonywania głębszej analizy prawnej, jak wykazują to powyższe rozważania, skarga na przewlekłość postępowania Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dotyczącego samowoli budowlanej nie może zostać uwzględniona jako oczywiście bezzasadna to tym samym na uwzględnienie nie zasługuje wniosek strony skarżącej o przyznanie prawa pomocy.
Wobec powyższego, działając na podstawie art. 247 p.p.s.a. należało orzec jak na wstępie.