Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jacek Czaja po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. H. na przewlekłość postępowania Prezesa Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie zażalenia skarżącego z dnia 25 listopada 2013 r. na bezczynność Starosty polegającą na niedoręczeniu skarżącemu decyzji z dnia [...]., znak:[...] p o s t a n a w i a odrzucić skargę.
W dniu 5 marca 2014 r. J. H. wniósł skargę na przewlekłość postępowania Prezesa Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie rozpoznania przez kolegium zażalenia skarżącego z dnia 25 listopada 2013 r. na bezczynność Starosty polegającą na niedoręczeniu skarżącemu decyzji z dnia [...], znak: [...]
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje.
Skarga podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna.
Stosownie do treści art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako "P.p.s.a."), skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba, że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Z kolei według § 2 tego przepisu, przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy przewidziany w ustawie.
W myśl art. 37 § 1 k.p.a., środkiem zaskarżenia bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania administracyjnego jest zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeśli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.
Zażalenie, o którym mowa w art. 37 § 1 k.p.a., nie ma charakteru środka zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym i służy jedynie zakwestionowaniu przekroczenia ustawowego maksymalnego terminu załatwienia sprawy (art. 35 i art. 36 k.p.a.), co oznacza, że dla skutecznego wniesienia skargi nie jest konieczne jego rozpatrzenie. Stanowisko organu wyższego stopnia wyrażone w trybie art. 37 § 2 k.p.a. ma charakter incydentalny (wpadkowy), nie rozstrzyga sprawy co do istoty, a także nie kończy postępowania w sprawie. Niezależnie zatem od pozytywnego lub negatywnego stanowiska organu wyższego stopnia, strona może wnieść skargę na bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania przez organ. Z tych też względów złożenie zażalenia w omawianym trybie stanowi wyłącznie warunek formalny wniesienia przez osobę zainteresowaną skargi do sądu administracyjnego na bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania przez organ. Istotne znaczenie ma nie tyle sposób rozpatrzenia zażalenia, ale sam fakt dopełnienia takiej czynności przez stronę (postanowienia NSA z dnia 24 października 2013 r., I OZ 995/13, 7 listopada 2013 r., I OZ 1020/13, 10 października 2013 r., I OZ 854/13, opublikowane w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).
Podsumowując, stanowisko organu wyższego stopnia odnośnie do zażalenia na bezczynność lub przewlekłość postępowania jest jedynie środkiem dyscyplinującym organ pozostający w zwłoce. Akt wydany na podstawie art. 37 § 2 k.p.a. nie kończy postępowania, nie rozstrzyga sprawy co do istoty, nie przysługuje też na niego zażalenie. Akt ten nie mieści się również w kategorii postanowień, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., a zatem nie przysługuje w stosunku do takiego aktu skarga na przewlekłe prowadzenie postępowania, zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a.
Skarga J. H. na przewlekłość postępowania Prezesa Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie zażalenia złożonego w trybie art. 37 k.p.a. podlega zatem odrzuceniu jako niedopuszczalna na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.
Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł, jak w sentencji.