Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Joanna Cylc - Malec po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. M., A. S., Z. T. S. i E. Ł. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę w przedmiocie wniosku o przyznanie rekompensaty p o s t a n a w i a odrzucić skargę.
Skarżący - W. M., A. S., Z. T. S. i E. Ł. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w dniu 16 stycznia 2015r. (data wpływu, k.104) skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę w przedmiocie wniosku o przyznanie rekompensaty.
Postanowieniem z dnia 19 sierpnia 2015r., sygn. akt I SAB/Wa 22/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie jako właściwemu.
Badając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Zgodnie bowiem z art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012r., poz. 270), zwanej P.p.s.a., skarga do sądu administracyjnego jest dopuszczalna po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jakie służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem administracji. Jednym ze środków zaskarżenia jest zażalenie do organu wyższego stopnia na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 K.p.a., w przepisach szczególnych bądź w terminie ustalonym w myśl art. 36 (art. 37 § 1 kpa).
W świetle powyższego skarżący przed wniesieniem skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Wojewodę miał obowiązek złożyć zażalenie do organu wyższego stopnia, czego nie uczynił.
W wykonaniu wezwania Sądu przedstawił wprawdzie pismo z dnia 14 marca 2016r., do którego załączył skierowaną do Ministra Skarbu Państwa "skargę" z dnia 12 kwietnia 2012r. "na bezczynność i przewlekłość w sprawie dotyczącej mienia zabużańskiego przez Wojewodę ", jednak pisma tego nie można uznać za skutecznie wniesione - w trybie art. 37 § 1 kpa - zażalenie.
Jak bowiem wynika z akt sprawy, po wniesieniu tej "skargi" Wojewoda podejmował jeszcze wiele czynności procesowych i wydał wiele rozstrzygnięć, w tym m.in. decyzję z dnia [...]. przyznającą prawo do rekompensaty.
Skoro zatem po wniesieniu przez skarżącego W. M. do Ministra Skarbu Państwa "skargi" z dnia 12 kwietnia 2012r. organ podejmował czynności w sprawie, to - niezależnie od tego czy prowadził to postępowanie przewlekle - "skargi" tej nie można potraktować jako zażalenia w trybie art. 37 § 1 kpa poprzedzającego wniesienie niniejszej skargi do Sądu.
Wprawdzie przepis art. 52 § 1 P.p.s.a. nie określa terminu wniesienia zażalenia ani terminu wniesienia skargi do sądu po wniesieniu zażalenia, to jednak mając na uwadze, że przedmiotem skargi na bezczynność czy przewlekłe prowadzenie postępowania jest ocena działania (zachowania się) organu w danej sprawie na przestrzeni czasu aż do chwili wniesienia skargi do sądu, zażalenie do organu wyższego stopnia poprzedzające tę skargę powinno obejmować ten sam okres, co następnie wniesiona skarga do sądu. Zarówno bowiem celem zażalenia, jak i następnie skargi do sądu jest zmobilizowanie organu przez organ wyższego stopnia organu do szybszego załatwienia sprawy i uniknięcie konieczności wnoszenia skargi do sądu, gdyż zgodnie z art. 37 § 2 kpa - organ wyższego stopnia uznając zażalenie za uzasadnione, wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby także podjęcie środków zapobiegających naruszaniu terminów załatwiania spraw w przyszłości. Organ stwierdza jednocześnie, czy niezałatwienie sprawy w terminie miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa.
Zażalenie wnoszone w trybie art. 37 § 1 kpa nie może więc znacznie wyprzedzać składanej następnie skargi do sądu administracyjnego.
Tymczasem "skarga" złożona została przez W. M. do Ministra Skarbu Państwa w dniu 12 kwietnia 2012r. nie obejmuje tego samego okresu, co skarga do Sądu Administracyjnego, gdyż ta została sporządzona ponad dwa lata później w dniu 14 grudnia 2014r., a więc obejmuje również ten okres, w którym - jak wynika z akt - organ podejmował dalsze czynności i wydawał dalsze rozstrzygnięcia, które nie były objęte wcześniejszym badaniem przez organ wyższego stopnia.
Z tego względu "skarga" ta nie może być potraktowana jako zażalenie poprzedzające wniesienie skargi do sądu.
Ponadto, "skarga" została wniesiona wyłącznie przez W. M., brak natomiast potwierdzenia, by pozostali skarżący wnieśli wymagane zażalenie.
Oznacza to, że skarżący nie zachowali trybu przewidzianego w powołanym art. 52 § 1 i 2 P.p.s.a. i art. 37 § 1 kpa, dlatego skarga nie może być rozpoznana merytorycznie, lecz podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. Nie stanowi to jednak przeszkody do ponownego wniesienia skargi z zachowaniem wskazanego trybu.
Z tych względów, orzeczono, jak w sentencji.