Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. M.- R. na bezczynność Starosty w przedmiocie zwrotu wywłaszczonej nieruchomości w zakresie wniosku o przyznanie prawa pomocy p o s t a n a w i a odmówić przyznania prawa pomocy.
Wnioskiem o przyznanie prawa pomocy z dnia 7 kwietnia 2011 r., złożonym na urzędowym formularzu (druk PPF) skarżąca M. M. - R. zwróciła się o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie w całości od kosztów sądowych i ustanowienia adwokata.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 245 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwanej dalej P.p.s.a., strona może ubiegać się o przyznanie jej prawa pomocy w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. Zgodnie z art. 243 § 1 P.p.s.a. prawo pomocy może zostać przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania.
Stosownie jednak do art. 247 tej ustawy prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Oczywista bezzasadność skargi zachodzi wtedy, gdy bez konieczności dokonywania głębszej analizy stanu faktycznego i prawnego jest oczywiste, że skarga nie może zostać uwzględniona (por. B. Dauter, Metodyka pracy sędziego sądu administracyjnego, LexisNexis, Warszawa 2009 s. 676).
Przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie jest bezczynność Starosty . Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) przewiduje w takim wypadku możliwość podjęcia określonych działań dyscyplinujących organ do załatwienia sprawy. Zgodnie bowiem z art. 37 § 1 K.p.a. na niezałatwienie sprawy w terminie określonym przepisami tej ustawy strona może wnieść zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia. Dopiero po wyczerpaniu tego trybu wniesienie skargi do sądu jest dopuszczalne.
Jak wynika z materiału sprawy, skarżąca nie kierowała do Wojewody żadnych pism i nie wyrażała swego niezadowolenia z powodu braku wydania przez Starostę decyzji w terminie określonym w art. 35 K.p.a.
Nadto wezwana pod rygorem odrzucenia skargi do wskazania, czy wystąpiła w trybie art. 37 K.p.a. z zażaleniem poinformowała Sąd, że nie składała takiego zażalenia.
Skarga wniesiona z pominięciem tego trybu, stosownie do treści art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a., jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu przez sąd, a prawo pomocy w takiej sytuacji stronie skarżącej nie przysługuje.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 247 P.p.s.a. należało orzec jak w sentencji