Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Dudek Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec (sprawozdawca) Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski Protokolant Starszy asystent sędziego Agnieszka Wąsikowska po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2017 r. na rozprawie sprawy ze skargi C. G. na bezczynność Wojewody w przedmiocie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę p o s t a n a w i a odrzucić skargę.
Sygn. akt II SAB/Lu [...]
U z a s a d n i e n i e
C. G. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na bezczynność Wojewody polegającą na pozostawieniu bez rozpoznania (na podstawie art. 64 § 2 kpa) jej wniosku z dnia [...] września 2016 r. o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W odpowiedzi na wezwanie Przewodniczącego Wydziału skarżąca wskazała, że podstawę wniesienia skargi stanowi przepis art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z art. 53 § 1 i art. 54 § 1 P.p.s.a., gdyż zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów NSA z dnia 3 września 2013 r., I OPS 2/13, na pozostawienie podania bez rozpoznania (art. 64 § 2 kpa), przysługuje skarga na bezczynność organu, stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a.
Wyjaśniła ponadto, że skargę poprzedziła wezwaniem organu z dnia [...] października 2016 r. do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 52 § 3 P.p.s.a.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda odnosząc się do zarzutów merytorycznych skargi, wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu, gdyż skarżąca nie wyczerpała trybu, o którym mowa w art. 52 § 1 i 2 ustawy z dnia [...] sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej P.p.s.a.
Zgodnie z tym przepisem, skarga do sądu administracyjnego jest dopuszczalna po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jakie służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem administracji (§ 1). Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy (§ 2).
Tylko w sytuacji, gdy ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Sąd, po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy skarżącego i rozpoznać skargę (§ 3). W przypadku innych aktów, jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi i nie stanowi inaczej, należy również przed wniesieniem skargi do sądu wezwać na piśmie właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa. Termin, o którym mowa w § 3, nie ma zastosowania (§ 4).
Jednym ze środków zaskarżenia jest zażalenie do organu wyższego stopnia na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 K.p.a., w przepisach szczególnych bądź w terminie ustalonym w myśl art. 36 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania (art. 37 kpa). Zażalenie powinno być skierowane do organu wyższego stopnia, a tylko wówczas, gdy nie ma takiego organu, przysługuje stronie wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.
W sprawie niniejszej skarżąca zarzuca Wojewodzie bezczynność polegającą na pozostawieniu bez rozpoznania (na podstawie art. 64 § 2 kpa) jej wniosku z dnia [...] września 2016 r. o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W świetle powołanego art. 37 kpa, skarżącej przysługiwało zażalenie do organu wyższego stopnia tj. do Szefa Urzędu ds. Cudzoziemców. Wynika to z art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r., poz.1990 ze zm.).
Tymczasem jak wynika z akt, skarżąca wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a nie zażalenie, które skierowała do Wojewody, a nie do organu wyższego stopnia; skarżąca nie wyczerpała więc trybu przewidzianego w art. 52 § 1 i 2 P.p.s.a.
Wobec powyższego jej skarga nie może być rozpoznana merytorycznie, lecz podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. Nie stanowi to jednak przeszkody do ponownego wniesienia skargi z zachowaniem wskazanego trybu.
Z tych względów, orzeczono, jak w sentencji.