Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Witold Falczyński po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. W. na bezczynność Wójta Gminy w przedmiocie nierozpoznania wniosku z dnia 27 czerwca 2013 r. w sprawie zasiłku celowego - w zakresie wniosku T. W. o przyznanie prawa pomocy p o s t a n a w i a odmówić przyznania prawa pomocy.
W dniu 11 lipca 2013 r. T. W. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na bezczynność Wójta Gminy polegającą na nierozpoznaniu jej wniosku z dnia 27 czerwca 2013 r. w sprawie zasiłku celowego. Skarżąca podkreśliła, że w dniu 9 lipca 2013 r. złożyła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego zażalenie na zarzucaną organowi I instancji bezczynność. Jednocześnie skarżąca wniosła o przyznanie jej "pomocy prawnej".
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Wniosek skarżącej o przyznanie prawa pomocy nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi. Oczywista bezzasadność skargi zachodzi wówczas, gdy bez głębszej analizy prawnej, "na pierwszy rzut oka", nie ulega wątpliwości, że skarga nie może być uwzględniona. Ma to miejsce zwłaszcza wtedy, gdy skarga kwalifikuje się do odrzucenia (por. M. Niezgódka-Medek [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Wolters Kluwer, Warszawa 2011, s. 731).
Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, albowiem skarga T. W., jako niedopuszczalna, podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.
W myśl art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jakie służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia (§ 2). Środkiem zaskarżenia, który przysługuje stronie w razie niezałatwienia sprawy w terminie określonym w art. 35 k.p.a., w przepisach szczególnych bądź w terminie ustalonym w myśl art. 36 lub w razie przewlekłego prowadzenie postępowania, jest zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (art. 37 § 1 k.p.a.).
W orzecznictwie i literaturze przyjmuje się, że bez względu na formę czynności, jaką podejmie organ właściwy do rozpoznania zażalenia przewidzianego w art. 37 § 1 k.p.a., zażalenie można uznać za skuteczne w postępowaniu sądowym w przedmiocie bezczynności dopiero po upływie miesiąca (art. 35 § 3 k.p.a.) umożliwiającego organowi wyższego stopnia dokonanie czynności, o których mowa w art. 37 § 2 k.p.a. (por. J.P. Tarno: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo LexisNexis, Warszawa 2012, s. 179 oraz powołane tam postanowienie WSA w Białymstoku z dnia 28 października 2004 r., sygn. akt II SAB/Bk 16/04, publ. ONSAiWSA 2005, nr 6, poz. 114).
Z akt niniejszej sprawy już na pierwszy rzut oka wynika zatem, że skarga T. W. została wniesiona z naruszeniem przepisu art. 52 § 1 p.p.s.a. Skarżąca złożyła ją bowiem w siedzibie organu I instancji w dniu 11 lipca 2013 r., zaś zażalenie na bezczynność tego organu - jak sama wskazała - złożyła do organu wyższego stopnia zaledwie 2 dni wcześniej, tj. w dniu 9 lipca 2013 r. Złożenie skargi na bezczynność Wójta Gminy w tak krótkim terminie od dnia złożenia zażalenia na bezczynność tego organu do Samorządowego Kolegium Odwoławczego spowodowało, że Kolegium w rzeczywistości nie miało możliwości rozpatrzenia tego zażalenia. Wobec tego uznać należy, że skarżąca przed wniesieniem skargi w istocie nie wyczerpała środków zaskarżenia, jakie przysługiwały jej w administracyjnym toku instancji.
Powyższe okoliczności stanowią podstawę do odrzucenia skargi w myśl art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. jako niedopuszczalnej. W konsekwencji skarga T. W. odpowiada kryteriom skargi oczywiście bezzasadnej, przez co jej żądanie dotyczące przyznania prawa pomocy - w myśl art. 247 p.p.s.a. - nie zasługuje na uwzględnienie. W tej sytuacji Sąd odstąpił od przesłania skarżącej urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy (druk "PPF"), ze względu na bezcelowość tej czynności.
Mając na uwadze powyższe Sąd, działając na podstawie art. 247 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.