Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski po rozpoznaniu w dniu 16 października 2019 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. B. na bezczynność Burmistrza Miasta w przedmiocie ochrony wiaduktu kolejowego p o s t a n a w i a odrzucić skargę.
W dniu [...] r. B. B. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, za pośrednictwem Burmistrza Miasta N., skargę na bezczynność ww. organu, w której treści zarzucił, że (cyt.) "Pan Burmistrz (...) nic nie zrobił, aby uchronić przed zniszczeniem historycznego kolejowego wiaduktu w m. [...] z okresu budowy Kolei Nadwislańskiej - 1877 r. liczącego 142 lata. Na dodatek wprowadził w błąd W. Konserwatora Zabytków". W oparciu o powyższe twierdzenie skarżący domagał się (cyt.) "nałożenia odpowiednich sankcji za bezczynność" oraz "nałożenia 1 mln odszkodowania na rekonstrukcję historycznego zabytku".
W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta wniósł o jej odrzucenie na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 52 § 2 i art. 53 § 2b ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej jako "p.p.s.a."), jako wniesionej bez uprzedniego skierowania do organu ponaglenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu, jako wykraczająca poza właściwość sądu administracyjnego.
Podkreślić na wstępie należy, że sąd administracyjny - przed przystąpieniem do rozpoznania skargi - zobowiązany jest w pierwszej kolejności do zbadania z urzędu jej dopuszczalności, poprzez ustalenie, czy nie zachodzi jedna z przesłanek odrzucenia skargi, wymienionych w art. 58 § 1 p.p.s.a. Jednym z warunków dopuszczalności skargi jest natomiast pozostawanie sprawy, której skarga dotyczy, w kognicji sądu administracyjnego. Stosownie bowiem do art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a., sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.
W świetle art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2107 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości - przede wszystkim - przez kontrolę działalności administracji publicznej, która sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Zakres tej kontroli jest jednak ograniczony do określonych form działania administracji publicznej, wymienionych enumeratywnie w art. 3 § 2 p.p.s.a. W świetle pkt 8 i 9 powołanego przepisu, kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność, jednak wyłącznie w przypadkach dotyczących podjęcia:
1. decyzji administracyjnej;
2. postanowienia wydanego w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończącego postępowanie, a także postanowienia rozstrzygającego sprawę co do istoty;
3. postanowienia wydanego w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4. innego niż określone w pkt 1-3 aktu lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczącego uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
Analiza treści skargi B. B. prowadzi do wniosku, że określony w niej przedmiot bezczynności zarzucanej Burmistrzowi Miasta nie należy do przypadków objętych przedstawionym wyżej katalogiem. Skarżący nie zarzucił bowiem wskazanemu organowi bezczynności w określonej sprawie z zakresu administracji publicznej, w której powinnością organu byłoby podjęcie stosownej decyzji administracyjnej lub postanowienie, ewentualnie innego aktu lub czynności aktu lub czynności dotyczącego uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Zarzucaną organowi bezczynność skarżący utożsamia natomiast z zaniedbaniami (w tym - najprawdopodobniej - niewłaściwym rozdysponowywaniem środków publicznych), które w ocenie skarżącego doprowadziły do zniszczenia wiaduktu kolejowego. Kwestia celowości podejmowania przez organ wykonawczy gminy na obszarze swej właściwości określonych przedsięwzięć inwestycyjnych (bądź ich braku) wykracza natomiast poza zakres kognicji sądu administracyjnego w ramach rozpoznawania skarg na bezczynność organów, których przedmiotem mogą być wyłącznie sprawy o charakterze indywidualnym.
Ubocznie należy wyjaśnić, że wobec uczynienia przez skarżącego przedmiotem złożonej skargi na bezczynność kwestii wykraczającej poza właściwość sądu administracyjnego, co samoistnie przesądzało o konieczności odrzucenia skargi, Sąd odstąpił od weryfikacji twierdzenia organu wskazującego na brak poprzedzenia skargi ponagleniem, o którym mowa w art. 53 § 2b p.p.s.a.
Z tych wszystkich względów Sąd, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 i § 3 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.