Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Jezielska po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2015r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi N.D. i L. D. na bezczynność Miejskiego Konserwatora Zabytków w E. w przedmiocie umieszczenia reklamy postanawia odrzucić skargę. WSA/post. 1 - sentencja postanowienia
N. D. i L. D. wnieśli skargę na bezczynność Miejskiego Konserwatora Zabytków w E. w sprawie dotyczącej umieszczenia reklamy. Podali, że Miejski Konserwator Zabytków w E. wydał decyzję pozwalającą na umieszczenie reklamy na ścianie będącej ich własnością, lecz decyzją z dnia "[...]" Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego uchylił decyzję organu I instancji. Jednakże Miejski Konserwator Zabytków w E. nie podjął żadnych czynności w celu wykonania decyzji Ministra. W związku z tym wnieśli o wydanie postanowienia nakazującego Miejskiemu Konserwatorowi Zabytków usunięcie nośnika reklamowego umieszczonego bez zgody skarżących.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej odrzucenie z powodu niewyczerpania środków zaskarżenia. Wyjaśniono, iż przed wniesieniem skargi skarżący nie złożyli zażalenia na niezałatwienie sprawy. Ponadto wskazano, że nie upłynął jeszcze termin na niezałatwienie sprawy, określony w art. 35 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego. Podniesiono także, że organ nie może być adresatem nakazu usunięcia nośnika reklamowego, lecz wyłącznie osoba która ten nośnik umieściła. Nakaz może być wydany w trybie odrębnego postępowania na podstawie art. 45 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.
W pismach z dnia "[...]" oraz "[...]" skarżący wyjaśnili, ze wnoszą o wydanie przez organ nakazu usunięcia przez A.S. przedmiotowego nośnika reklamowego.
W odpowiedzi na wezwanie Sądu do nadesłania informacji, czy przed wniesieniem skargi na bezczynność skarżący składali zażalenie na niezałatwienie sprawy do organu wyższej instancji, wyjaśnili, iż skargę z dnia "[...]" skierowali bezpośrednio do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a Miejski Konserwator Zabytków w E. otrzymał ją do wiadomości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:
Merytoryczne rozpoznanie zasadności skargi poprzedzone jest w postępowaniu przed sądem administracyjnym badaniem dopuszczalności jej wniesienia
Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) skargę do sądu można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia, na mocy § 2 tego artykułu, należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia przewidziany w ustawie, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Zgodnie z treścią art. 37 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35, w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. W niniejszej sprawie skarżący wnieśli skargę na bezczynność organu w załatwieniu sprawy dotyczącej zezwolenia na umieszczeniem reklamy w związku z uchyleniem decyzji Miejskiego Konserwatora Zabytków w E. przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Zatem postępowanie toczy się w trybie przepisów ustawy z dnia 23 lipca 2003r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. z 2014r. poz. 1446). Zgodnie z art. 93 ust. 1 tej ustawy w sprawach określonych w ustawie organem pierwszej instancji jest wojewódzki konserwator zabytków, a organem wyższego stopnia minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego. Przy czym w myśl art. 96 ust. 2 wojewoda może powierzyć, w drodze porozumienia, prowadzenie niektórych spraw z zakresu swojej właściwości, w tym wydawanie decyzji administracyjnych, gminom i powiatom, a także związkom gmin i powiatów, położonym na terenie województwa, co w odniesieniu do Gminy Miasta E. nastąpiło na mocy porozumienia z dnia 30 grudnia 2008r., opublikowanego w Dz.Urz. nr 15 poz. 318. Zatem przed wniesieniem skargi na bezczynność Miejskiego Konserwatora Zabytków w E. należało złożyć zażalenie na niezałatwienie sprawy do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Przy czym podkreślić należy, że z brzmienia powołanego wyżej przepisu art. 52 § 1 p.p.s.a. wynika, iż zażalenie to należy złożyć przed wniesieniem skargi do sądu administracyjnego. Zatem skargi wniesionej do sądu administracyjnego nie można uznać jednocześnie za zażalenie na niezałatwienie sprawy, które winno być skierowane do organu wyższej instancji. Nie można zatem uznać, iż skarżący wnieśli skargę po wyczerpaniu środków zaskarżenia w postępowaniu przed właściwym organem. Stąd też ich skarga podlega odrzuceniu.
Wobec powyższego na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. w związku z art. 58 § 3 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.