Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Hanna Raszkowska po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A.S. na bezczynność Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w B. w przekazaniu odwołań do organu drugiej instancji postanawia odrzucić skargę.
W złożonej do tutejszego Sądu skardze A.S. zarzucił Dyrektorowi Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w B. bezczynność w przekazywaniu odwołania od decyzji tego organu do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w E.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej wniósł o jej odrzucenie lub oddalenie. Stwierdził, że stosownie do art. 227 K.p.a. organem właściwym do rozpoznania przedmiotowej skargi powinna być Rada Miejska w B. Wyjaśnił ponadto, że skarżący w dniu 13 stycznia 2012 r. wniósł odwołanie od decyzji w sprawie pomocy społecznej jednocześnie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w E. i do Burmistrza Miasta B. W dniu 19 stycznia 2012 r. Kolegium zwróciło się o nadesłanie akt sprawy, które przekazano dnia 23 stycznia 2012 r. W dniu 5 marca 2012 r. Kolegium wydało decyzję, którą utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Wobec powyższego Kierownik Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej uznał, że skarga jest bezzasadna, gdyż organ zachował procedury przewidziane w postępowaniu odwoławczym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje.
Przed przystąpieniem do rozpoznania skargi sąd administracyjny w pierwszej kolejności bada jej dopuszczalność. Merytoryczne badanie legalności aktów administracyjnych poddanych kognicji sądu jest bowiem możliwe jedynie wówczas, gdy skarga na nie jest dopuszczalna, tzn. gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu administracyjnego, skargę wniósł uprawniony podmiot oraz gdy spełnia ona wymogi formalne i została wniesiona w terminie.
Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. Nr 270, dalej jako: p.p.s.a.), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów administracji tylko w przypadkach określonych w pkt 1-4a, tj. bezczynności organu administracji w wydaniu: decyzji administracyjnych, postanowień wydawanych w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończących postępowanie, a także postanowień rozstrzygających sprawę co do istoty, postanowień wydawanych w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, innych niż wyżej wymienione aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego wydawanych w indywidualnych sprawach.
Należy podkreślić, że skarga na bezczynność organu dopuszczalna jest tylko w takich granicach, w jakich służy skarga do sądu administracyjnego na decyzje, postanowienia oraz na akty i czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jeżeli więc nie przysługuje skarga na określony akt administracyjny lub czynność, to w konsekwencji niedopuszczalna jest również skarga na bezczynność organu administracji w tym zakresie.
Aktem lub czynnością, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. jest indywidualny akt lub czynność o charakterze władczym, rozstrzygające o tym, czy konkretnemu podmiotowi przysługuje określone uprawnienie wynikające z przepisu prawa albo czy ciążą na nim z mocy prawa określone obowiązki. Przekazanie odwołania przez organ pierwszej instancji nie ustala, nie stwierdza ani nie potwierdza uprawnień lub obowiązków skarżącego, wynikających z przepisów prawa. Nie jest to zatem "inny akt lub czynność" w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Skoro czynność przesłania odwołania wraz z aktami sprawy organowi odwoławczemu nie mieści się w zamkniętym katalogu aktów i czynności administracyjnych zaskarżalnych do sądu administracyjnego, to na bezczynność w tej sprawie również nie służy skarga do sądu administracyjnego.
Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej nie był zatem zobowiązany do wydania aktu lub podjęcia czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 1 - 4a p.p.s.a., wobec czego skarga podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. orzeczono, jak w sentencji postanowienia.