Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Ślusarczyk Sędziowie Sędzia WSA Beata Jezielska Sędzia WSA Irena Szczepkowska (spr.) Protokolant Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2010 r. na rozprawie sprawy ze skargi M.T. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w rozpoznaniu odwołania od decyzji pierwszej instancji w sprawie przyznania zasiłku pielęgnacyjnego postanawia umorzyć postępowanie sądowe. WSA/post.1 - sentencja postanowienia
W dniu 30 marca 2010 r. M.T. wniosła skargę na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. w rozpoznaniu jej odwołania z dnia 2 lutego 2010 r. od decyzji organu I instancji w przedmiocie zasiłku pielęgnacyjnego.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o umorzenie postępowania. W uzasadnieniu organ odwoławczy podał, że odwołanie M.T. rozpatrzono na posiedzeniu w dniu 15 marca 2010 r. i w dniu 6 kwietnia 2010 r. skład orzekający Kolegium wydał decyzję utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji. Wobec rozpatrzenia odwołania strony nie zachodzi konieczność zobowiązania Kolegium do wydania w określonym terminie decyzji w tej sprawie, a zatem zasadne jest umorzenie postępowania sądowego. Kolegium wyjaśniło także, że rozpatrzenie odwołania skarżącej z przekroczeniem ustawowego miesięcznego terminu spowodowane było wpływem znacznej ilości odwołań od decyzji organów pierwszej instancji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje.
W pierwszej kolejności należało wyjaśnić kwestię dopuszczalności skargi w kontekście wymogu możliwości jej wniesienia po wyczerpaniu środków zaskarżenia. Zgodnie bowiem z art. 52 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.), skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
Wobec tego, iż organem, któremu M.T. zarzuciła bezczynność jest Samorządowe Kolegium Odwoławcze, które nie posiada nad sobą organu wyższego stopnia, a zatem stronie nie przysługują od jego bezczynności żadne środki odwoławcze, a jednocześnie żaden przepis nie nakłada na stronę obowiązku wzywania organu do usunięcia naruszenia prawa w przypadku skargi na bezczynność uznać należy, iż przedmiotowa skarga jest dopuszczalna w świetle przywołanego przepisu.
Skarżąca zarzuciła Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w O. bezczynność w rozpoznaniu jej odwołania od decyzji organu I instancji. Dlatego też wskazać należy, iż stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w punktach 1 - 4a tego przepisu, tj. m.in. gdy organ administracji publicznej załatwia sprawę przez wydanie decyzji administracyjnych. Uznając skargę na bezczynność za zasadną, sąd zobowiązuje organ do wydania aktu lub dokonania czynności, bądź przyznania, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa (art. 149 p.p.s.a.).
W przypadku skargi na bezczynności organu administracji publicznej kontrola sądu sprowadza się więc do sprawdzenia, czy rzeczywiście ten organ pozostaje w zwłoce z załatwieniem sprawy. Skarga na bezczynność organu administracji ma bowiem na celu ochronę interesów strony przez doprowadzenie do wydania rozstrzygnięcia w sprawie. Rozpoznając skargę na bezczynność, sąd bierze pod uwagę jedynie sam fakt, czy w danej sprawie zostało wydane orzeczenie lub czy z innych powodów organowi administracji nie można zarzucić bezczynności, polegającej na naruszaniu terminów załatwienia sprawy wyznaczonych przepisami K.p.a.