Sprawa ze skargi B. K.-T. na przewlekłość Starosty Kluczborskiego w przedmiocie rozpoznania wniosku w sprawie odszkodowania za przejęcie nieruchomości
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz po rozpoznaniu w dniu 14 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. K.-T. na przewlekłość Starosty Kluczborskiego w przedmiocie rozpoznania wniosku w sprawie odszkodowania za przejęcie nieruchomości postanawia: sprostować z urzędu oczywistą omyłkę pisarską w sentencji wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 8 sierpnia 2013 r., sygn. akt II SAB/Op 22/13, dotyczącą określenia przedmiotu skargi, w ten sposób, że w miejsce słów "na bezczynność Starosty Kluczborskiego" wpisać "na przewlekłość Starosty Kluczborskiego".

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 1 sierpnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę B. K.-T. na przewlekłość Starosty Kluczborskiego w przedmiocie rozpoznania wniosku w sprawie odszkodowania za przejęcie nieruchomości.

W komparycji wyroku w wyniku oczywistej omyłki pisarskiej wpisano, że przedmiotem skargi była bezczynność Starosty Kluczborskiego, zamiast przewlekłość tego organu.

Zgodnie z art. 156 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.), zwanej dalej P.p.s.a., przedmiotem sprostowania mogą być występujące w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki (§ 1). Sprostowanie sąd może postanowić na posiedzeniu niejawnym (§ 2).

W wyroku tut. Sądu z dnia 1 sierpnia 2013 r. oczywista omyłka dotyczyła określenia przedmiotu skargi i związana była ze wskazaniem w sentencji przedmiotu określonego jako "bezczynność Starosty Kluczborskiego", podczas gdy skarga dotyczyła przewlekłości tegoż organu, co wynika w sposób niebudzący wątpliwości z treści skargi będącej przedmiotem rozpoznania.

Stosownie do tego, zaistniałą oczywistą omyłkę należało wyeliminować w drodze sprostowania.

Wobec powyższego, na mocy art. 156 § 1 i 2 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.

Strona 1/1