Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie: Przewodniczący - Sędzia WSA Ewa Partyka po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2017 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym sprzeciwu R. G. od postanowienia referendarza sądowego w przedmiocie prawa pomocy w zakresie częściowym w sprawie ze skargi R. G. na bezczynność Prezydenta Miasta [.] w przedmiocie przyznania świadczenia wychowawczego - p o s t a n a w i a - utrzymać zaskarżone postanowienie w mocy.
R. G.-J. wystąpiła z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.
Odmawiając przyznania prawa pomocy referendarz sądowy uznała, że wnioskodawczyni nie wykazała przesłanek określonych w art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.) dalej zwanej: "Ppsa". Na podstawie złożonych oświadczeń ustaliła, że skarżąca nie pracuje choćby dorywczo, nie ma dochodów - poza alimentami w kwocie 400 zł, nie pobiera zasiłków. Wspólne gospodarstwo domowe prowadzi wraz z dwiema córkami (18 lat i 1 rok). Starsza córka uczy się. Podstawowe utrzymanie zapewniają im rodzice skarżącej, których dochody wynoszą: w przypadku matki 1000 zł, a ojca 1700 zł. Rodzina nie posiada żadnych wartościowych rzeczy. Mieszkają w stanowiącym własność matki strony domu o pow. 100 m2. Ojciec skarżącej posiada samochód, którego koszt utrzymania miesięcznego wynosi 300 zł. Wnioskodawczyni na wyżywienie przeznacza 800 zł, na wynajem mieszkania 1300 zł, za używanie telefonów 100 zł. W kwestii wynagrodzenia pełnomocnika z wyboru skarżąca podała, że nie pobrał jeszcze od niej wynagrodzenia, a na posiadany rachunek bankowy nie wpływają żadne dochody i nie posiada na rachunkach bankowych żadnych środków. Nie ma natomiast dostępu do rachunków bankowych rodziców. Przedstawione informacje w ocenie referendarza sądowego nie pozwoliły ustalić rzeczywistej sytuacji majątkowej strony, a ponadto wnioskodawczyni nie udzieliła odpowiedzi na kierowane do niej wezwanie w pełnym zakresie.
Zaskarżając w przepisanym terminie postanowienie referendarza sądowego pełnomocnik skarżącej zarzucił, że wydano je na skutek błędnej oceny sytuacji materialno-bytowej jego mocodawczyni. Wykazała ona bowiem swoją aktualną sytuację finansową, udzieliła odpowiedzi na wszystkie pytania i przedstawiła stosowne dokumenty. Nie prowadzi ze swoimi rodzicami wspólnego gospodarstwa domowego, mieszka tylko z córkami. Od rodziców otrzymuje natomiast pomoc materialną. Nie ma własnego dochodu, nie pobiera zasiłków.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Na wstępie wyjaśnić należy, że wniesiona przez pełnomocnika skarżącej "skarga" na postanowienie referendarza sądowego została przez Sąd potraktowana jako sprzeciw, o którym mowa w art. 259 § 1 Ppsa; w przeciwnym wypadku określony przez pełnomocnika środek zaskarżenia jako nieznany ustawie nie mógłby skutecznie zainicjować postępowania odwoławczego w sprawie prawa pomocy.
W myśl art. 260 § 1 i 2 Ppsa, rozpoznając sprzeciw od zarządzenia i postanowień, o których mowa w art. 258 § 2 pkt 6-8, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. W sprawach takich wniesienie sprzeciwu wstrzymuje wykonalność zarządzenia lub postanowienia, a wojewódzki sąd administracyjny orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu.
Sprzeciw nie zasługiwał na uwzględnienie.