z dnia 7 czerwca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie: Przewodniczący - Sędzia WSA Zbigniew Czarnik po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2013 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku M. W. o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od ostanowienia referendarza sądowego z dnia 19 grudnia 2012 r. o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi M. W. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie nierozpoznania odwołania - p o s t a n a w i a - odmówić przywrócenia terminu.
Postanowieniem z 19 grudnia 2012 r. referendarz sądowy odmówił M. W. przyznania prawa pomocy w żądanym zakresie. Przesyłka sądowa zawierająca odpis orzeczenia wraz z pouczeniem o sprzeciwie została wydana osobiście adresatce w placówce pocztowej 17 stycznia 2013 r. Ze zwrotnego potwierdzenia odbioru wynikało, że przesyłka sądowa była po raz pierwszy awizowana 2 stycznia 2013 r. z powodu nieobecności adresatki pod wskazanym adresem (k. 108). Zawiadomienie pozostawiono w oddawczej skrzynce pocztowej.
24 stycznia 2013 r. M.W. nadała w placówce pocztowej sprzeciw (k. 112). Postanowieniem z 20 lutego 2013 r. Sąd odrzucił sprzeciw z uwagi na jego wniesienie z uchybieniem ustawowego terminu.
W piśmie z 15 marca 2013 r. M. W. wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu. Podniosła, że przesyłka była dwukrotnie awizowana, 2 i 10 stycznia 2013 r. Dlatego w jej ocenie termin do podjęcia pisma kończył bieg 17 stycznia 2013 r., ponieważ przy obliczaniu terminów nie należało uwzględniać dni awizacji. Z tego powodu sprzeciw odrzucono niezasadnie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Stosownie jednak do art. 86 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm., dalej: "P.p.s.a."), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu.
Okoliczności przedstawione przez M. W. nie pozwalają na uznanie, że nie ponosi ona winy w uchybieniu terminu. Z przepisów o doręczeniach wynika, że dokonuje się ich zasadniczo w mieszkaniu adresata (art. 68 P.p.s.a.). Jeżeli doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, a nie może wydać pisma dorosłemu domownikowi, stosownie do art. 73 § 1 P.p.s.a. obowiązany jest do złożenia pisma na okres 14 dni w placówce pocztowej, o czym powinien zawiadomić adresata stosownie do art. 73 § 2 P.p.s.a. W przypadku niepodjęcia pisma z terminie 7 dni od dnia pozostawienia zawiadomienia doręczyciel dokonuje ponownej próby doręczenia pozostawiając powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru pisma w terminie nie dłuższym niż 14 dni od dnia pierwszego zawiadomienia o złożeniu pisma w placówce pocztowej (art. 73 § 3 P.p.s.a.). Niepodjęcie pisma w ustawowym terminie 14 dni od dnia pozostawienia pierwszego zawiadomienia rodzi ustawowe domniemanie, że doręczenie nastąpiło z upływem ostatniego dnia tego okresu (art. 73 § 4 P.p.s.a.).
Nie ulega wątpliwości, że pierwsze zawiadomienie o doręczeniu odpisu postanowienia z 19 grudnia 2012 r. miało miejsce 2 stycznia 2013 r. Data ta ma zasadnicze znaczenie dla ustalenia kolejnych wyżej opisanych terminów, w tym domniemania doręczenia. Nie ulega też wątpliwości, że M. W. podjęła pismo o upływie 14 dni od dnia pozostawienia przez doręczyciela pierwszego zawiadomienia, ponieważ nastąpiło to 17 stycznia 2013 r. Doręczyciel wydał jej korespondencję w tym dniu, zamiast zwrócić do Sądu. Okoliczność ta nie miała jednak wpływu na bieg terminu do wniesienia sprzeciwu, ponieważ skarżąca mogłaby zapoznać się z kierowanym do niej pismem także w siedzibie Sądu po zwrocie przez doręczyciela niepodjętej przesyłki, a nawet wcześniej przez wgląd do akt, i otrzymać jako strona jego odpis, jak też wnieść sprzeciw w terminie 7 od dnia, w którym zgodnie z art. 73 § 4 P.p.s.a. nastąpiło prawnie skuteczne doręczenie pisma. Skarżąca potwierdza fakt pozostawienia przez doręczyciela przedmiotowych zawiadomień. Jednak powtórne zawiadomienie, wbrew jej stanowisku, nie przedłużyło terminu do podjęcia pisma o jeden dzień.
Wydanie adresatce przez doręczyciela pisma po upływie terminu 14 dni od dnia pierwszego zawiadomienia nie świadczy o braku winy po stronie wnioskodawczyni w uchybieniu terminu. Wniesienie sprzeciwu powinno nastąpić w okresie od 16 do 23 stycznia 2013 r. i w tym czasie mogła realnie skorzystać z tego uprawnienia, podczas gdy nastąpiło to 24 stycznia 2013 r. Nie zachodziła w okolicznościach sprawy po stronie skarżącej nie dająca się usunąć przeszkoda w dokonaniu czynności w ustawowym terminie, lecz jedynie przeoczenie przez nią faktu podjęcia pisma po dniu, w którym zgodnie z art. 73 § 4 P.p.s.a. nastąpiło skuteczne jego doręczenie. Ta zaś okoliczność nie pozwala na uznanie, że nie ponosi ona winy w uchybieniu terminu.
Z podanych względów, na podstawie art. 86 § 1 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.