Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie: Przewodniczący sędzia WSA Barbara Gebel po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2009 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. P. na bezczynność Wojewody w przedmiocie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej p o s t a n a w i a I. odrzucić skargę, II. zwrócić skarżącemu uiszczony wpis w kwocie [...] zł.
Postępowanie przed sądem administracyjnym toczy się według przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270, z późn. zm.).
W myśl art. 52 § 1 powołanej ustawy, skargę do sądu administracyjnego można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
W przedmiotowej sprawie J.P. w dniu [...] złożył bezpośrednio do Naczelnego Sądu Administracyjnego zażalenie na bezczynność Wojewody [...], w świetle art. 35 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.), w przedmiocie wydania decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Pismem z dnia [...] Naczelny Sąd Administracyjny przyjmując, że intencją skarżącego było wniesienie skargi do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego, przekazał skargę Wojewodzie [...], jako organowi, którego bezczynność była przedmiotem skargi, celem jej przesłania wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w [...].
Zgodnie z art. 37 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 Kodeksu stronie służy zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia. Organ ten, uznając zażalenie za uzasadnione, wyznacza dodatkowy termin załatwienia sprawy oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby także podjęcie środków zapobiegających naruszaniu terminów załatwiania spraw w przyszłości.
Wniesienie zażalenia, o którym mowa w przepisie art. 37 § 1 Kodeksu, nawet w przypadku nierozpoznania tego środka przez organ wyższego stopnia w terminie, wywiera skutek wyczerpania przez stronę przysługujących jej środków zaskarżenia, stosownie do treści powołanego wyżej art. 52 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i umożliwia skuteczne wniesienie skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu I instancji pozostającego w zwłoce w załatwieniu sprawy (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2006 r., I SA/Wa 2174/05, LEX nr 232925 oraz postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2006 r., I OSK 1413/05 LEX nr 209127).
Skutek w postaci wyczerpania środków zaskarżenia, warunkujący skuteczne wniesienie skargi na bezczynność organu w postępowaniu administracyjnym do sądu administracyjnego, nie zachodzi natomiast w przypadku bezpośredniego wniesienia skargi do tego sądu i powoduje konieczność odrzucenia skargi.
Odrzucenie skargi przez sąd z powyższego tytułu nie stoi jednak na przeszkodzie następczemu wniesieniu do właściwego organu wyższego stopnia, zażalenia na zachodzącą w sprawie, w ocenie strony postępowania administracyjnego, bezczynność organu I instancji w zakresie załatwienia sprawy w drodze decyzji.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 ustawy z dnia
30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
(Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) należało orzec jak w sentencji.