Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym Przewodniczący: Sędzia WSA Olga Białek po rozpoznaniu w Wydziale II w dniu 1 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. C. na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej postanawia: odrzucić skargę.
Pismem z dnia 26 marca 2015 r. K. C. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na bezczynność Wojewody D. polegającą tu. cyt.: na nierozpatrzeniu do dnia dzisiejszego pisma z dnia 12 lutego 2008 r. i z dnia 14 października 2014 r.". Zarzucona organowi administracji bezczynność miałaby dotyczyć postępowania dotyczącego potwierdzenia K. C., W.C. i W.C. prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez E.R. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Skarżącą wskazał, że wnosi skargę "w oparciu o uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 września 2013 r. sygn. akt I OPS 2/13 oraz uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego dnia 26 czerwca 2014 r. sygn. akt I KZP 14/14". Ponadto wyjaśniła, że "pomija drogę służbową, ponieważ złożona dokumentacja, była już rozpatrywana przez Ministra Skarbu, który nie dopatrzył się nieprawidłowości w postępowaniu przeprowadzonym przez podległy mu Urząd Wojewódzki we W.".
Odpowiadając na skargę Wojewoda D. wniósł jej odrzucenie, argumentując, że skarżąca nie wyczerpała trybu wskazanego w art. 37 k.p.a. Autor odpowiedzi na skargę przedstawiając przebieg postępowania w sprawie do której odnosi się skarga wyjaśnił, że w dniu 12 grudnia 2007 r. do Wojewody wpłynął wniosek K.C. o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez A. R. nieruchomości we L.. W toku postępowania wniosek w tej samej sprawie złożyli również L.C. oraz W.C.. Powyższa sprawa została zakończona ostateczną decyzją z dnia 9 sierpnia 2012 r. potwierdzającą wnioskodawcom prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez A. R. nieruchomości we L..
W dniu 26 lutego 2014 r. do Wojewody wpłynęło pismo K.C., W.C. i W.C. (podpisane jedynie przez pierwszą z powyższych osób), w którym wnieśli o rozpatrzenie drugiej części wniosku złożonego w dniu 12 grudnia 2007 r., dotyczącej rekompensaty z tytułu pozostawienia przez E. R. odrębnych nieruchomości w S. i L..
Wojewoda wyjaśnił, że ponowna analiza wniosków dotyczących sprawy zarejestrowanej pod numerem [...] wykazała, że K. C., L.C. oraz W.C. wnieśli o potwierdzenie prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez A. R. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Nie wskazali przy tym, by ich żądanie dotyczyło również innej nieruchomości, w tym pozostawionej przez E. R.. Powyższą ocenę potwierdził Minister Skarbu Państwa, który postanowieniem z dnia 28 września 2012 r. uznał zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie za bezzasadne, ponieważ z akt sprawy wynikało jednoznacznie, że postępowanie prowadzone z wniosków K.C., W.C. oraz L. C., które wpłynęły do Wojewody D. odpowiednio dnia 12 grudnia 2007 r., 25 lutego 2008 r. oraz 26 marca 2008 r. zostało zakończone ostateczną decyzją Wojewody D. z dnia 9 sierpnia 2012 r. obejmującą całość żądania stron.
W związku z powyższym, w ocenie Wojewody, dopiero pismo K.C., W.C. i W.C. z dnia 23 lutego 2014 r. (data wpływu 26 lutego 2014 r.), w którym wnoszą o rozpatrzenie wniosku w zakresie przyznania rekompensaty z tytułu pozostawienia przez E. R. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi wniosek o wydanie decyzji we wskazanym w piśmie zakresie.