Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA - Ireneusz Dukiel po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. H. na bezczynność Wojewody D. w przedmiocie wydania decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej Polskiej postanawia: odrzucić skargę.
W rozpoznawanej sprawie Z.H. w swojej skardze z dnia 30 listopada 2011 r. wystąpił o zobowiązanie Wojewody D. do wydania decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczpospolitej Polskiej wskazując, że pomimo, iż wniosek o przyznanie prawa do rekompensaty złożony został w dniu 18 lipca 2006 r. do dnia dzisiejszego Wojewoda D.nie wydał przedmiotowej decyzji.
Zaznaczył, że zgodnie z ostaniem zawiadomieniem (z dnia 5 grudnia 2007 r.) o przesunięciu terminu organ zobowiązał się do załatwienia sprawy do dnia 30 czerwca 2008 r., a ostatnia czynność formalnoprawa wymagająca działania skarżącego w sprawie odbyła się w dniu 18 marca 2009 r. Dodał, że bez odpowiedzi pozostawione zostało jego pismo z dnia 19 września 2011 r., w którym zwrócił się do Wojewody Dolnośląskiego "o poinformowanie go na jakim etapie załatwiania znajduje się jego sprawa".
W odpowiedzi na wezwanie Sądu o wskazanie czy przed złożeniem skargi wyczerpał tryb zażaleniowy, skarżący odpowiedział, że "zastosował wszystkie możliwe- według jego stanu wiedzy- środki odwoławcze, które są zawarte w aktach sprawy".
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z brzmieniem art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - zwanej dalej u.p.s.a. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Powołany przepis statuuje zasadę pierwszeństwa trybu administracyjnej kontroli postępowania organu administracyjnego w stosunku do kontroli sądowej.
Jeżeli organ administracji zobowiązany do załatwienia sprawy nie wydaje decyzji w terminie prawem przewidzianym, przy czym zwłoka w rozpatrzeniu sprawy jest nieuzasadniona, wówczas mamy do czynienia z prawną bezczynnością organu. Kodeks postępowania administracyjnego przewiduje w takim wypadku możliwość podjęcia określonych działań dyscyplinujących organ do załatwienia sprawy. Zgodnie z treścią art. 37 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego na nie załatwienie spraw w terminie określonym przepisami kodeksu postępowania administracyjnego strona może wnieść zażalenie do organu administracji publicznej wyższego stopnia nad organem pozostającym w bezczynności. Organ, do którego zażalenie takie wpłynęło, jeżeli uzna je za zasadne, wyznacza organowi rozpoznającemu sprawę dodatkowy termin jej załatwienia oraz zarządza wyjaśnienie przyczyn i ustalenie osób winnych nie załatwienia sprawy w terminie, a w razie potrzeby także podejmuje środki zapobiegające naruszaniu terminów załatwienia spraw w przyszłości, co wynika z § 2 tegoż art. 37 k.p.a. Wniesienie skargi do sądu na bezczynność organu jest możliwe wówczas, gdy strona wyczerpała tryb przewidziany w art. 37 k.p.a., ponieważ zażalenie, o którym mowa w tym przepisie, jest równoznaczne ze środkiem zaskarżania w rozumieniu art. 52 § 1 u.p.s.a.
Z charakteru instytucji skargi na bezczynność wynika, iż inicjatywę w tym postępowaniu winna wykazywać strona dotknięta bezczynnością organu. Skarżący - pomimo wezwania - nie uprawdopodobnił, iż skorzystał z instytucji zażalenia na bezczynność organu administracyjnego uregulowanej w art. 37 k.p.a. W tym stanie rzeczy niespełnienie przez skarżącego warunku określonego w art. 52 § 1 u.p.s.a. powoduje, że jego skargę jako niedopuszczalną należało odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 u.p.s.a., o czym orzeczono jak w sentencji.