Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Agnieszka Dusza-Kasprzyk po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokata P. B. o przyznanie wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy w sprawie wniosku Z. M. o wymierzenie grzywny Staroście z powodu nieprzekazania skargi dotyczącej przewlekłości postępowania w sprawie likwidacji urządzenia wodnego postanawia: odmówić przyznania kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.
Postanowieniem referendarza sądowego w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Gdańsku z 24 lipca 2014 r. przyznano skarżącemu prawo pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata z urzędu.
Pismem z 27 sierpnia 2014 r. Okręgowa Rada Adwokacka w Gdańsku wyznaczyła pełnomocnika z urzędu w osobie adwokata P. B.
Postanowieniem z 9 lutego 2015 r. Sąd uwzględnił skargę i wymierzył Staroście grzywnę za nieprzekazanie skargi.
Następnie wyznaczony przez Radę Adwokacką pełnomocnik z urzędu, pismem z 26 lutego 2015 r., złożył wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej w wysokości dwukrotności stawki minimalnej wynikającej z koniecznego nakładu pracy obejmującego stawiennictwo w sądzie celem zapoznania się z aktami sprawy oraz udzielanie konsultacji prawnych skarżącemu w drodze rozmów telefonicznych.
Rozpoznając wniosek należało zauważyć, co następuje:
Stosownie do treści przepisu § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. Dz. U. z 2013 r., poz. 461; zwanego dalej: "rozporządzeniem"), wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej powinien zawierać oświadczenie, że opłaty nie zostały zapłacone w całości lub w części.
Wniosek wyznaczonego w niniejszej sprawie adwokata - zawarty w piśmie z 26 lutego 2015 r. - takiego oświadczenia nie zawiera.
W tym stanie sprawy, wniosku ustanowionego pełnomocnika nie można było uwzględnić.
Powyższe stanowisko znajduje oparcie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. W postanowieniu z dnia 8 grudnia 2009 r. o sygn. akt II GZ 273/09 (dostępne na stronie internetowej www.orzeczenia.nsa.gov.pl) NSA przypomniał, iż wniosek, o którym mowa w § 20 ww. rozporządzenia, składany w postępowaniu przed sądem administracyjnym powinien spełniać wymogi określone w art. 64 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., a zatem czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, zawierać określenie żądania, jego podstawy i uzasadnienie oraz oznaczenie stron i organów, a także spełniać inne wymagania określone w przepisach szczególnych. Przepisem szczególnym jest właśnie cytowany wyżej § 20 ww. rozporządzenia. (por. M. Kazek "Nieznajomość prawa a wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu" ZNSA nr 6(9)/2006, s. 65 i nast. oraz powołane tam orzecznictwo). Warto również przywołać stanowisko zaprezentowane w cytowanym postanowieniu NSA o sygn. akt II GZ 273/09, zgodnie z którym, negatywne skutki złożenia wadliwego wniosku wynikają z niedołożenia należytej staranności przez pełnomocnika, który jako profesjonalista - adwokat powinien wykazywać się wiedzą z zakresu procedury sądowej i być świadom ciążących na nim obowiązków. W takiej sytuacji nie można mówić o nadmiernym rygoryzmie regulacji prawnej ani naruszeniu konstytucyjnego prawa pełnomocnika do wynagrodzenia za świadczoną pracę. (por. M. Kazek, op.cit., s.69).
Z kolei w wyroku z dnia 21 czerwca 2006 r. o sygn. akt II FSK 862/05, NSA podniósł, iż brak oświadczenia o jakim mowa § 20 ww. rozporządzenia wywołuje skutki materialnoprawne, polegające na utracie prawa do wynagrodzenia i nie stosuje się do niego trybu uzupełniania jego braków, opisanego w art. 49 p.p.s.a.; (vide:, Lex nr 242945). Pogląd ten został zaakceptowany również w postanowieniu NSA z dnia 30 czerwca 2009 r. o sygn. akt II GZ 133/09.
Wniosek adwokata lub radcy prawnego, ustanowionego dla strony zwolnionej od kosztów sądowych w całości lub w części, o zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, nie zawierający oświadczenia, że żądane koszty nie zostały zapłacone w całości lub w części, podlega oddaleniu, jako nieuzasadniony ( por. postanowienie SN - Izba Cywilna z dnia 14 października 1998 r., sygn. akt II CKN 687/98, dostępny w OSNC 1999/3 poz. 63).
Skoro zatem przedmiotowy wniosek nie zawiera wskazanego oświadczenia, to zasadna jest odmowa przyznania kosztów nieopłaconej pomocy prawnej (por. postanowienie NSA z dnia 25 marca 2009 r., sygn. akt II FZ 90/09 oraz postanowienie NSA z 13 sierpnia 2014 r., sygn. akt II OZ 759/14).
Z wyłożonych względów, na podstawie art. 250 w związku z art. 258 § 2 pkt 8 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.