Kraków, dnia 2 maja 2017r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w następującym składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Jacek Bursa po rozpoznaniu w dniu 2 maja 2017r. na posiedzeniu niejawnym zażalenia M. B. na postanowienie z dnia 17 marca 2017 roku o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi M. B. na uchwałę Rady Miasta Krakowa nr XLVI/568/08 z dnia 11 czerwca 2008r. w sprawie zasad zbywania lokali mieszkalnych stanowiących własność Gminy Miejskiej Kraków postanawia: 1. uchylić postanowienie z dnia 17 marca 2017r.; 2. przywrócić termin do wniesienia skargi.
Sąd postanowieniem z dnia 6 października 2016r. sygn. II SA/Kr 1024/16 odrzucił skargę M. B. na uchwałę Rady Miasta Krakowa nr XLVI/568/08 z dnia 11 czerwca 2008r. w sprawie zasad zbywania lokali mieszkalnych stanowiących własność Gminy Miejskiej Kraków, uznając, iż skoro wezwanie do usunięcia naruszenia prawa złożono 22 marca 2016r., a wystąpił brak odpowiedzi Rady Miasta Krakowa w ciągu 60 dni od złożenia wezwania, to termin 60-dniowy upłynął w dniu 23 maja 2016r. Przewodniczący Rady Miasta Krakowa, jak wynika z akt sprawy nie udzielił w tym okresie wnioskodawcy wiążącej odpowiedzi, przesyłając jedynie pismem z dnia 28 kwietnia 2016r. (k. 91 akt adm.) i z dnia 11 kwietnia 2016r. (k. 88 akt adm.) stanowisko projektodawcy uchwały. Inne pisma do skarżącej były kierowane bądź nie przez Radę Miasta Krakowa, bądź już po 23 maja 2016r. np. pismo Przewodniczącego Rady Miasta Krakowa z dna 24 czerwca 2016r. na które powołano się w skardze. M. B. złożyła skargę bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie dopiero w dniu 25 lipca 2016r. (data nadania), który w dniu 27 lipca 2016r. przekazał ją do właściwego organu. Wobec tego skarga została złożona po 23 maja 2016r., a zatem po upływie terminu do wniesienia skargi.
M. B. po otrzymaniu postanowienia o odrzuceniu skargi złożyła wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi wskazując, iż termin został przekroczony bez jej winy z uwagi na to, iż po złożeniu wniosku o usunięcie naruszenia prawa nie otrzymała od organu wiążącej odpowiedzi, przez co została przez organ wprowadzona w błąd, co do terminu w jakim ma wnieść skargę.
Postanowieniem z dnia 17 marca 2017r. Sąd odmówił przywrócenia terminu.
W zażaleniu na to postanowienie M. B. wskazała, iż opóźnienie złożenia skargi wynikało nadto z ujawnienia się ciężkiej choroby syna i konieczności jego leczenia w tym hospitalizacji, na które to okoliczności przedstawiła dokumentację lekarską, z której wynika m.in. iż rozpoczęcie, jak i kontynuowanie leczenia miało miejsce w okresie w jakim upływał termin do złożenia skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 195 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.), oznaczanej w skrócie "p.p.s.a.", jeżeli zażalenie zarzuca nieważność postępowania lub jest oczywiście uzasadnione, wojewódzki sąd administracyjny, który wydał zaskarżone postanowienie, może na posiedzeniu niejawnym, nie przesyłając akt Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu, uchylić zaskarżone postanowienie i w miarę potrzeby sprawę rozpoznać na nowo. Od ponownie wydanego postanowienia przysługują środki odwoławcze na zasadach ogólnych. Zażalenie jest zatem środkiem zaskarżenia względnie dewolutywnym, a sąd pierwszej instancji, który wydał zaskarżone postanowienie, w ramach autokontroli może uchylić własne postanowienie oraz wydać nowe rozstrzygnięcie co do istoty sprawy.
Mając na uwadze, iż okoliczności podane w zażaleniu uzasadniają zmianę postanowienia o odmowie przywrócenia terminu (skarżąca nie powołała się na nie w pierwotnym wniosku) Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone postanowienie, biorąc za podstawę art. 195 § 2 p.p.s.a.
Stosownie do treści art. 86 i 87 p.p.s.a. uchybiony termin należy przywrócić, jeżeli we wniosku zostaną uprawdopodobnione okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu, a uchybienie powoduje dla strony ujemne skutki w zakresie postępowania sądowego. Oceniając wystąpienie tej przesłanki, sąd przyjmuje obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy. O braku winy w uchybieniu terminu można mówić jedynie wtedy, gdy strona nie mogła usunąć zaistniałej przeszkody nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (por. postanowienie WSA w Warszawie z dnia 21 lutego 2006 r. I SAB/Wa 78/05 Lex nr 192260). A zatem brak winy wyłączają okoliczności powodujące obiektywną i niezależną od strony niemożność zachowania terminu np. przerwa w komunikacji, nagła choroba strony, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar itp.
Podana w zażaleniu okoliczność ciężkiej choroby syna skarżącej, szczegółowo udokumentowanej (por. akta sądowe) wyłącza winę w niezachowaniu terminu. Nie można bowiem było od M. B., w okolicznościach w jakich się znalazła, oczekiwać, aby zajmowała się trwającymi już od dłuższego czasu sprawami urzędowymi, kosztem opieki nad synem, który nagle zapadł na ciężką chorobę. Z tych względów orzeczono jak w sentencji postanowienia.