Dnia 29 czerwca 2010 roku Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi w Wydziale II - Agnieszka Grosińska po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2010 roku na posiedzeniu niejawnym wniosku Z.S. o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie z wniosku Z.S. o wymierzenie Radzie Miejskiej w Ł. grzywny za nieprzekazanie skargi postanawia odmówić przyznania skarżącemu prawa pomocy. AG
II SO/Łd 4/10
Uzasadnienie
Z.S. wystąpił do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z wnioskiem o wymierzenie Radzie Miejskiej w Ł. grzywny za nieprzekazanie skargi.
W wykonaniu zarządzenia Przewodniczącego Wydziału II Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 18 czerwca 2010 r. skarżący został wezwany do uiszczenia wpisu sądowego od wniesionej skargi w wysokości 100 złotych.
W odpowiedzi na wezwanie skarżący wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.
Ze złożonego na urzędowym formularzu oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i dochodach wynika, iż skarżący pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z żoną. Skarżący otrzymuje dochody z tytułu wynagrodzenia za pracę w wysokości 2400 złotych (brutto), zaś żona skarżącego otrzymuje emeryturę w wysokości 1415 złotych (netto). Strona posiada dwa mieszkania o powierzchni 39 m kw. i 54 m kw. oraz nieruchomość rolną o powierzchni 1,5 ha. W uzasadnieniu strona podała, że od 3 miesięcy przebywa na zwolnieniu lekarskim, co oznacza zmniejszenie wynagrodzenia o 20%.
Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi zważył, co następuje:
Prawo pomocy jest szczególną instytucją postępowania przed sądami administracyjnymi, która ma na celu zagwarantowanie konstytucyjnego prawa do sądu osobom, które nie są w stanie samodzielnie ponieść kosztów postępowania sądowego. Stanowi ono realizację uprawnień wynikających z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6 Konwencji o ochronie prawa człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada
1950 r. (Dz.U. z 1993 roku, Nr 61, poz. 284 z późn. zm.). Wskazać jednak należy, iż prawo dostępu do sądu nie ma charakteru absolutnego i może być przedmiotem uzasadnionych prawnie ograniczeń. W przypadku, gdy dostęp jednostki do sądu jest ograniczony, czy to przez działanie prawa, czy faktycznie, ograniczenie tego prawa nie będzie sprzeczne ze wskazanymi wyżej przepisami Konstytucji i Konwencji, gdy ograniczenie dostępu do sądu nie narusza samej istoty tego prawa i gdy zmierza do realizacji uzasadnionego prawnie celu oraz gdy zachowana została rozsądna relacja proporcjonalności pomiędzy stosowanymi środkami a celem, do realizacji którego stosowane środki zmierzały. Stąd ograniczona ilość funduszy publicznych dostępna na udzielanie pomocy prawnej sprawia, że koniecznością systemu wymiaru sprawiedliwości jest przyjęcie procedury selekcji, a sposób, w jaki ta procedura funkcjonuje w poszczególnych sprawach, winien być pozbawiony arbitralności lub dysproporcjonalności i nie powinien rzutować na istotę prawa dostępu do sądu (por. wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 16 lipca 2002 roku w sprawie P., C. i S. vs. Wielka Brytania nr 56547/00, dostępny w Systemie Informacji Prawnej LEX nr 75481).
Zgodnie z treścią art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) - dalej p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Jednocześnie ustawodawca w art. 246 § 1 p.p.s.a. uzależnił przyznanie prawa pomocy od wykazania przez stronę, że nie ma ona środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania (przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym) lub że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym).