Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Dudek (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia NSA Maciej Kierek, Asesor WSA Wojciech Kręcisz, Protokolant Asystent sędziego Anna Ostrowska, po rozpoznaniu w dniu 18 października 2006 r. na rozprawie sprawy ze skargi Z. W. w przedmiocie wymierzenie Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu grzywny za nieprzekazanie skargi na bezczynność w sprawie świadczeń z pomocy społecznej p o s t a n a w i a 1. oddalić wniosek; 2. przyznać [...] G. C. ustanowionemu z urzędu wynagrodzenie w kwocie 240 (dwieście czterdzieści) złotych z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej oraz kwotę 52, 80 (pięćdziesiąt dwa 80/100) złotych z tytułu podatku od towarów i usług (VAT) wg stawki 22%, które wypłacić z sum budżetowych Skarbu Państwa (kasa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie); 3. odmówić [...] G. C. zwrotu wydatków w kwocie 15 (piętnaście) złotych uiszczonych w znakach opłaty skarbowej jako oplata od pełnomocnictwa.
Z.W. we wniosku z dnia 31 sierpnia 2006 r. domagał się wymierzenia grzywny Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu za nie przekazanie do Sądu jego skargi na bezczynność tego organu.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiedzi na wniosek, wniosło o jego oddalenie, wyjaśniając:
Z.W. w dniu 20 lipca 2006 r. wniósł skargę na bezczynność Kolegium polegającą na nie rozpoznaniu odwołania od decyzji organu pierwszej instancji z dnia [...] maja 2004 r. nr [...].
Pismem z dnia 17 sierpnia 2006 r. Kolegium poinformowało Z.W. o przyczynach, które spowodowały, że dotychczas nie rozpoznało odwołania od decyzji z dnia [...] maja 2004 r.
Sąd zważył, co następuje:
Wniosek o wymierzenie grzywny jest niezasadny.
Organ administracji, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi, i za pośrednictwem którego skarga została wniesiona, zobowiązany jest przekazać skargę sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia (art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej p.p.s.a.).
W razie niezastosowania się do tych obowiązków, sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny (art. 55 § 1 p.p.s.a.).
Z powołanych przepisów wynika, że wymierzenie grzywny jest środkiem dyscyplinującym, mającym na celu doprowadzenie do wykonania przez organ ciążącego na nim obowiązku. Dopełnienie tego obowiązku, nawet z uchybieniem terminu określonego w art. 54 § 2 p.p.s.a., wyklucza możliwość wymierzenia grzywny.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w dniu 19 października 2006 r. złożyło w sądzie skargę Z.W. z dnia 20 lipca 2006 r. na bezczynność tego organu polegającą na nie rozpoznaniu odwołania od decyzji organu pierwszej instancji z dnia [...] maja 2004 r. Wraz ze skargą złożono odpowiedź na skargę, powołując się na akta administracyjne nadesłane do sprawy niniejszej. Sprawa ze skargi Z.W. z dnia 20 lipca 2006 r. została zarejestrowana pod sygnaturą II SAB 65/06 i skierowana na posiedzenie niejawne w celu rozpoznania wniosku Z.W. o przyznanie prawa pomocy.
Przekazanie powyższej skargi do sądu oznacza, że organ administracji, jakkolwiek z uchybieniem terminu, wykonał obowiązek wynikający z art. 54 § 2 p.p.s.a. Zatem brak było podstaw do wymierzenia temu organowi grzywny w myśl art. 55 § 1 p.p.s.a. Dlatego też wniosek skarżącego w tym przedmiocie należało oddalić.
W rozpatrywanej sprawie zostało skarżącemu przyznane prawo pomocy obejmujące ustanowienie radcy prawnego. Ustanowionemu radcy prawnemu przyznano wynagrodzenie na podstawie art. 253 p.p.s.a. oraz § 15 pkt 1 w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).
Ustanowiony radca prawny domagał się zwrotu wydatków w wysokości 15 złotych poniesionych z tytułu opłaty skargowej od pełnomocnictwa. Żądanie powyższe nie mogło zostać uwzględnione. Zgodnie bowiem z § 15 pkt 2 cyt. rozporządzenia, koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują wydatki niezbędne. Uiszczona opłata skarbowa od pełnomocnictwa nie stanowi wydatku niezbędnego, gdyż, w myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2532), opłacie skarbowej nie podlegają dokumenty stwierdzające ustanowienie pełnomocnictwa w sprawach z zakresu opieki społecznej, do których zaliczyć należy sprawę niniejszą.
Z tych względów należało orzec, jak w postanowieniu.