Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Rzeszowie Agata Kosowska-Dudzik po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2016 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku D. Ł. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia radcy prawnego w sprawie z jej skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie zezwolenia na wycinkę drzew - postanawia - odmówić przyznania prawa pomocy.
Przed złożeniem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie zezwolenia na wycinkę drzew D. Ł. wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego. Żądanie swoje uzasadniła uzyskiwaniem małych dochodów tj. emerytury w kwocie 1440 zł oraz wynagrodzenia za pracę na 1/2 etatu (1000 zł). Podniosła, że wraz z mężem, z którym prowadzi wspólne gospodarstwo domowe chorują. Z uwagi na zły stan zdrowia mąż dowozi ją do pracy samochodem, czego koszt to 200 zł miesięcznie. Konsultacje lekarskie, leczenie i rehabilitacja pochłaniają niemal cały jej dochód. Zaznaczyła, że potrzebuje pomocy prawnej, bowiem nie zna się "na tego typu sprawach". Wraz z mężem mieszka w domu o pow. 87 m.kw. Są właścicielami gospodarstwa rolnego, ponadto część gruntów dzierżawią. Ich majątek to także ciągnik i maszyny rolnicze oraz oszczędności pieniężne w wysokości 8 000 zł. Comiesięczne wydatki to: koszty dowozu wymienionej do pracy - 200 zł, koszt wyjazdów na konsultacje lekarskie - 100 zł, lekarstwa - 100 zł, żywność - 600 zł, odzież - 200 zł, rehabilitacja chorej nogi - 100 zł, "wydatki osobiste" - 100 zł.
Ponadto z oświadczenia złożonego odrębnie przez męża wnioskodawczyni, również ubiegającego się o prawo pomocy wynika, że od 1991 r. pobiera on rentę z tytułu choroby zawodowej w wysokości 1450 zł. Jest on osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym. Był kilkukrotnie operowany. Wedle wskazanego oświadczenia, leczenie, rehabilitacja oraz odpowiednia dieta pochłaniają niemal cały budżet domowy. Jako comiesięczne wydatki T. Ł. wskazał: prąd - 70 zł, gaz - 50 zł, telefon- 50 zł, woda i ścieki - 50 zł, telewizja - 30 zł, Internet - 20 zł, ubezpieczenie budynków - 20,83 zł, ubezpieczenie samochodu - 125 zł, podatek rolny - 20,83 zł, "utrzymanie domu" - 300 zł, żywność - 600 zł, paliwo do samochodu - 400 zł, lekarstwa oraz rehabilitacja - 400 zł, odzież - 84 zł.
Rozpoznając wniosek zważono, co następuje:
Na prawo pomocy w całkowitym zakresie składa się zarówno zwolnienie od kosztów sądowych, jak i ustanowienie zawodowego pełnomocnika, o czym stanowi art. 245 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.". Z kolei częściowe prawo pomocy, w myśl art. 245 § 3 P.p.s.a., obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub tylko ustanowienie radcy prawnego. Uzyskanie tego mniejszego wymiaru wsparcia wymaga wykazania przez stronę, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a.). Natomiast najszersze granice pomocy przeznaczone są dla osób, które wykażą, że nie są w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246 § 1 pkt 1 P.p.s.a.).
Analiza wniosku D. Ł., jak też odrębnego wniosku złożonego przez jej męża, z których wynikają dane dotyczące ich sytuacji materialnej doprowadziła do konkluzji, że sytuacja ta jest dobra. Wymienieni nie wymagają więc żadnego wsparcia ze środków publicznych. Wnioskodawczyni uzasadniła swoje żądanie "małymi dochodami". Trudno jednak za takie uznać kwoty 2440 zł. Ponadto, przy ocenie możliwości płatniczych strony bierze się pod uwagę nie tylko środki pieniężne uzyskiwane przez nią, ale także przez inne osoby, które wchodzą do wspólnego z nią gospodarstwa domowego. W przypadku D. Ł. uwzględniono więc także dochody pobierane przez jej męża. Łącznie więc wymienieni uzyskują miesięcznie kwotę 3890 zł, której nie sposób uznać za "małej" jak na potrzeby dwuosobowej rodziny. Wprawdzie obydwoje są osobami pozostającymi pod stałą opieką lekarską, co generuje dość duże wydatki (ok. 700 zł), jednak zsumowanie wszystkich podanych we wnioskach obciążeń domowego budżetu daje kwotę ok. 3620 zł, co przy wskazanych wyżej dochodach w łącznej kwocie 3890 zł pozwala na comiesięczne oszczędności w wymiarze ok. 270 zł. Wpis w sprawie dotyczącej wymienionej we wniosku decyzji, która ma stać się przedmiotem skargi do tut. Sądu, wynosi zaś 200 zł. Fakt natomiast braku posiadania stosownej wiedzy prawniczej nie stanowi ustawowej przesłanki przyznania prawa pomocy, a jest nią w myśl powołanych wyżej przepisów zła sytuacja materialna strony. Brak podstaw do twierdzenia, że wnioskodawczyni w takiej właśnie się znajduje, kiedy wraz z mężem jest właścicielką prawie nowego samochodu osobowego (z 2014 r.), na paliwo wydatkują miesięcznie 400 zł (nie wliczono tutaj kwoty paliwa - 200 zł w związku z dowozem strony do pracy z uwagi na jej zły stan zdrowia), a na odzież (łącznie z mężem) ok. 280 zł. Jest także (wraz z mężem) właścicielką gospodarstwa rolnego, część zaś gruntów dzierżawią, co z pewnością przynosi określony dochód. Istotne znaczenie ma także fakt, że wnioskodawczyni i jej mąż posiadają oszczędności pieniężne w wysokości 8 000 zł, które pozwolą na pokrycie wszelkich kosztów postępowania, które zostanie zainicjowane ich skargą tj. zarówno kosztów sądowych, jak i tych na wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika, jeśli jego udział w sprawie uznany zostanie za rzeczywiście potrzebny.
Z przedstawionych wyżej względów odmówiono przyznania D. Ł. prawa pomocy w jakimkolwiek zakresie. Jej dobry status materialny pozwala bowiem na samodzielne sfinansowanie swojego udziału w postępowaniu sądowym. O powyższym orzeczono na podstawie art. 258 § 2 pkt 7 w zw. z art. 245 § 2, § 3 i art. 246 § 1 pkt 1 i pkt 2 P.p.s.a.