Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Halina Kremis po rozpoznaniu w Wydziale II w dniu 23 czerwca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku D. W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym w sprawie z wniosku D. W. o wymierzenie grzywny Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu we W. postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy
W odpowiedzi na wezwanie od uiszczenia wpisu sądowego od zażalenia skarżąca złożyła na urzędowym formularzu kolejny wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia z kosztów sądowych i ustanowienia adwokata, wskazując, że łączny dochód jej oraz jej męża wynosi 2.453 zł netto Wśród posiadanych składników majątkowych wymieniła udziały we własności działek gruntu o łącznej pow. 2.500 m2.
Postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2010 r. referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu odmówił przyznania skarżącej prawa pomocy.
Od tego postanowienia skarżąca wniosła sprzeciw, wskazując m.in., że ,,wydane postanowienia nie mają nic wspólnego z prawem ani z praworządnością."
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:
Stosownie do art. 245 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej p.p.s.a. prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje - stosownie do § 2 art. 245 powołanej wyżej ustawy procesowej - zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego, natomiast prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje - na podstawie § 3 tego samego artykułu - zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego. Częściowe zwolnienie z opłat lub wydatków może z kolei polegać - zgodnie z przepisem art. 245 § 4 p.p.s.a., na zwolnieniu od poniesienia ułamkowej ich części albo określonej ich kwoty pieniężnej. Natomiast z uregulowania sformułowanego w art. 246 § 1 pkt. 1) i 2) p.p.s.a. wynika, iż przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, w zakresie częściowym natomiast - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i swojej rodziny.
Zarówno z treści cytowanych powyżej przepisów prawa, jak i z dotychczasowego orzecznictwa dotyczącego zagadnienia kosztów postępowania wynika jednoznacznie, że zasadą jest obciążanie strony domagającej się prowadzenia postępowania sądowego w jej sprawie kosztami tego postępowania. Z przytoczonych wyżej przesłanek przyznania prawa pomocy w postępowaniu sądowoadministracyjnym wynika, że mogą ubiegać się o zwolnienie od kosztów osoby niezdolne ze względu na swój stan majątkowy pokryć te koszty samodzielnie, bądź niezdolne do ich uiszczenia w całości.
Odmowa uwzględnienia wniosku skarżącej w rozpoznawanej sprawie jest następstwem braku wykazania przez wnioskodawczynię spełniania przesłanki do przyznania prawa pomocy. Wniosek o przyznanie prawa pomocy powinien być sporządzony w sposób rzetelny, powinny znaleźć się w nim wszelkie informacje niezbędne do oceny sytuacji majątkowej wnioskodawców. W rozpoznawanej sprawie przesłanką do uwzględnienia kolejnego wniosku strony o przyznanie prawa pomocy może być tylko stwierdzenie, że od chwili wydania poprzedniego orzeczenia w tym przedmiocie uległa zmianie (na niekorzyść) sytuacja materialna skarżącej. To na wnioskodawczyni ciążył bowiem obowiązek wskazania takich zmienionych okoliczności i wykazania, że te zmienione okoliczności uzasadniałyby obecnie przyznanie skarżącej prawa pomoc, w zakresie całkowitym. W niniejszej sprawie taki warunek nie został spełniony, bowiem skarżąca takiego rodzaju okoliczności - mimo wezwania - nie wskazała. Przedstawiana w pismach z dnia 1 kwietnia 2010 r. (k. 135-137) oraz z dnia 26 kwietnia 2010 r. (k. 143) argumentacja nie spełnia takiego warunku, bowiem jest ona powtórzeniem tych okoliczności, które były już podnoszone we wniosku o przyznanie prawa pomocy z dnia 6 kwietnia 2009 r. (k. 13) uzupełnionym pismem z dnia 30 kwietnia 2009 r. (k. 19). Natomiast treść sprzeciwu jest całkowicie nie na temat. Wobec tego dokonując obiektywnej oceny treść aktualnego wniosku stwierdzić należy, że sytuacja wnioskodawczyni (w stosunku do tej badanej przy rozpoznaniu poprzedniego wniosku) nie uległa zmianie. W tej sytuacji oceniając możliwości uiszczenia przez skarżącą kosztów sądowych, Sąd doszedł do przekonania, że jest ona w stanie bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny ponieść wymagane na tym etapie postępowania koszt sądowe.
Na marginesie wskazać należy, że Naczelny Sąd Administracyjny oceniając również w wielu innych sprawach aktualną sytuację skarżącej (zob. sygn. akt II OZ 614/09, II OZ 583/08, II OZ 577/09) uznawał, że jej sytuacja materialna nie uzasadnia zastosowania instytucji prawa pomocy w jakimkolwiek zakresie.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 245 § 2 p.p.s.a w zw. z art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.