W ramach zadań własnych gmina może każdemu zainteresowanemu udostępnić informacje o przeznaczeniu terenu w planie zagospodarowania przestrzennego i o rodzaju jego zabudowy.
Nie jest to jednakże sprawa z zakresu nadzoru urbanistyczno-budowlanego w której mogłaby być podjęta decyzja administracyjna.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) o rozstrzygnięcie sporu o właściwość między Kolegium Odwoławczym (...) a Wojewodą (...) do rozpoznania odwołania od opinii lokalizacyjnej wydanej przez Urząd Miasta na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 września 1991 r. II SA 907/91
postanawia uchylić zaskarżone postanowienie i oddalić wniosek o rozpoznanie sporu (...).
W sprawie rozpoznawanej przez Naczelny Sąd Administracyjny w samej rzeczy sporu o właściwość nie było, bo Urząd Miejski nie miał podstaw prawnych do wydania decyzji, a opinia lokalizacyjna nie była decyzją administracyjną, lecz czynnością materialno-techniczną służącą poinformowaniu o postanowieniach planu zagospodarowania przestrzennego.
W braku podstaw prawnych w przepisach Prawa budowlanego i rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./ do wydawania decyzji administracyjnej bezprzedmiotowe było wskazanie organu właściwego do jej wydawania w pierwszej instancji /urząd rejonowy/ oraz do rozpoznania odwołania /wojewoda/.