Organ administracyjny nie może poprzestać na udzieleniu stronie informacji co do braku możliwości pozytywnego załatwienia sprawy, gdy istnieją przesłanki do załatwienia sprawy w formie decyzji.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy ze skargi (...) na niewydanie decyzji przez Burmistrza Miasta (...) w przedmiocie zamiany działek budowlanych oraz pozwolenia na budowę domu jednorodzinnego (...), na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości (...) od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 8 lutego 1995 r. SAB/Gd 60/94
uchyla zaskarżone postanowienie.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Stefan i Agnieszka małżonkowie W. żądali zobowiązania Burmistrza Miasta R. do wydania decyzji administracyjnej w przedmiocie zamiany działek i pozwolenia na budowę na działce Nr 104 o powierzchni 852 m2 położonej przy ulicy M. w R. Według ich twierdzeń ponad 20 lat starali się bezskutecznie o zamianę działki nr 104, która nie mogła być zabudowana, na działkę równorzędną, na której mogliby wznieść budynek mieszkalny dla siebie i swojej rodziny, lecz "władze miasta R. konsekwentnie odmawiały wydania decyzji administracyjnej" uniemożliwiając tym samym odwołanie się do organu wyższej instancji. W tej sytuacji skarga stała się koniecznością.
Burmistrz Miasta R. w odpowiedzi na skargę wyjaśnił, że w miejscowym planie szczegółowym zagospodarowania przestrzennego dzielnicy M. w R., zatwierdzonym uchwałą Miejskiej Rady Narodowej w R. (...) z dnia 15 grudnia 1987 r., teren dziatki Nr 104 należącej do skarżących przeznaczony został w części na tereny projektowanego żłobka i ciągu pieszo-jezdnego aktualizacji, co wiązałoby się z podjęciem stosownej uchwały przez Radę Miejską w R., do tej pory jednak aktualizacja planu nie miała miejsca, w związku z czym skarżący nie mogli uzyskać pozwolenia na budowę, o czym byli wielokrotnie informowani.
Gdy chodzi o zamianę działki Nr 104 na inną, to Rada Miejska rozumiejąc potrzeby Stefana i Agnieszki małżonków W. zaproponowała im najpierw działkę Nr 266.4 położoną przy ulicy P. w R., a następnie wskazaną przez samych skarżących działkę Nr 483/2 położoną w R. przy ulicy Z. Jednak do zamiany nie doszło, gdyż skarżący nie przyjęli warunków zamiany, a zwłaszcza nie zaakceptowali rozliczenia wartości działek. Decyzja administracyjna w tej kwestii nie mogła być wydana, gdyż zamiana nieruchomości może być realizowana wyłącznie w drodze umowy cywilno-prawnej, opartej na wzajemnym porozumieniu stron, a do takiego porozumienia nie doszło.
Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku postanowieniem z dnia 8 lutego 1995 r. odrzucił skargę małżonków W.
Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiło stwierdzenie, że skargę małżonków W. należy traktować jako skargę opartą na podstawie art. 216 Kpa, czyli jako, skargę na bezczynność organu administracyjnego. Warunkiem wstępnym skorzystania z tego środka prawnego jest dopuszczalność drogi postępowania administracyjnego co do przedmiotu, który ma być określony w decyzji. Innym warunkiem skargi jest wyczerpanie środków przewidzianych w art. 37 Kpa, to znaczy skorzystanie z zażalenia do organu administracyjnego wyższego stopnia nad tym organem, który popadł w zwłokę w wydaniu decyzji /art. 216 par. 2 Kpa/.
Co się tyczy skargi na niewydanie decyzji w przedmiocie zamiany nieruchomości, to w tej części skarga jest niedopuszczalna, gdyż zamiana nieruchomości nie może nastąpić w postępowaniu administracyjnym /niedopuszczalność drogi postępowania administracyjnego/. Gdy zaś chodzi o skargę na niewydanie decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę na działce Nr 104, to aczkolwiek Burmistrz Miasta R. /działając na podstawie porozumienia zawartego przez Gminę z kierownikiem Urzędu Rejonowego w W./ był organem właściwym do wydania decyzji w przedmiocie pozwolenia na budowę, skarżący nie wnieśli do Wojewody G. zażalenia na niewydanie przez niego decyzji, zgodnie z art. 37 Kpa. Ich pisma w tej sprawie miały charakter interwencyjny i eksponowały kwestię zamiany działek, a nie wydania pozwolenia na budowę. Naczelny Sąd Administracyjny podniósł również, że według stanu prawnego obowiązującego od dnia 1 stycznia 1995 r. pozwolenie na budowę może być zrealizowane po uprzednim wydaniu przez Burmistrza Miasta R. decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, która to decyzja musi jednak liczyć się z istniejącym szczegółowym planem zagospodarowania przestrzennego.