Ustawodawca ogranicza i określa zakres odesłania do przepisów ogólnych zawartych w ustawie o pracownikach urzędów państwowych, gdy normuje stosunek pracy inspektorów kontroli, nakazując stosowanie do ich stosunku pracy przepisów dotyczących pracowników mianowanych. Unormowanie to - zdaniem Kolegium Kompetencyjnego - dostosowane jest do funkcji, jaką spełnia inspektor kontroli jako osoba zaufania publicznego, którego zadania sprowadzają się do niezależnej oceny zgodności z prawem działania jednostki kontrolowanej (...). Dlatego inspektor kontroli gospodarki finansowej powinien być zgodnie z art. 17 ust. 3 i art. 26 ust. 4 cyt. ustawy o regionalnych izbach obrachunkowych pracownikiem mianowanym. W tym świetle należy przyznać, że brak podstaw prawnych o zatrudnienia inspektora kontroli w regionalnych izbach obrachunkowych na podstawie umowy o pracę. W tej sytuacji należy zarówno umowę o pracę, jak również ww. pismo Prezesa Regionalnej Izby Obrachunkowej w O. z dnia 30 marca 1993 r. potraktować jako mianowanie Radosława D., skoro pochodzi ono od uprawnionego do tego organu i nie narusza innych przepisów dotyczących mianowania. Taki kierunek wykładni przyjęty został w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 1987 r. w sprawie III PZP 45/87 /OSNCP 1989 z. 7-8 poz. 123/, w której ze względów na bezwzględny charakter przepisów dotyczących zatrudnienia na podstawie powołania Sąd Najwyższy uznał, że w sytuacji, gdy z pracownikiem podlegającym zatrudnieniu na podstawie powołania zawarł umowę o pracę właściwy do powołania organ, a jej treść odpowiada warunkom powołania, dochodzi w istocie do powołania ze skutkami wynikającymi z tej czynności (...).
Stosownie do przepisu art. 38 ust. 1 ustawy o pracownikach urzędów państwowych, od decyzji w prawach wypowiedzenia lub rozwiązania stosunku pracy z urzędnikiem mianowanym, urzędnik ten może wnieść odwołanie w terminie siedmiu dni do kierowania organu nadrzędnego nad urzędem, w którym jest zatrudniony. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ww. ustawy o regionalnych izbach obrachunkowych nadzór nad działalnością tych izb sprawuje Prezes Rady Ministrów. W związku z tym właściwym rzeczowo do rozpoznania sprawy Radosława D. jest Prezes Rady Ministrów. Mając powyższe rozważania na uwadze, Kolegium Kompetencyjne przy Sądzie Najwyższym doszło do przekonania, że przedstawiony negatywny spór kompetencyjny o właściwość do rozpoznania sprawy Radosława D. o uznanie wypowiedzenia stosunku pracy za bezskuteczne należało na zasadzie art. 190 par. 1 Kpa rozstrzygnąć, jak w sentencji postanowienia.