Zastosowanie par. 5 ust. 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 1985 r. w sprawie karty podatkowej oraz opłaty skarbowej z tytułu wykonywania rzemiosła /Dz.U. nr 57 poz. 294/ nie ogranicza się tylko do osób, które zostały zatrudnione w celu nauki zawodu po raz pierwszy i nie miały poprzednio żadnych kwalifikacji. Istotne jest tylko to, ażeby osoba zatrudniona w charakterze ucznia w celu nauki określonego zawodu w tym właśnie zawodzie nie miała wcześniejszego kwalifikowanego przygotowania.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Henryka K. na decyzję Izby Skarbowej w B. z dnia 29 czerwca 1988 r. w przedmiocie ustalenia wysokości karty podatkowej i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Izby Skarbowej w B. kwotę złotych osiem tysięcy pięćset trzydzieści trzy tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Henryk K., prowadzący działalność rzemieślniczą w zakresie blacharstwa i lakiernictwa samochodowego, opłacał w 1987 podatki w formie karty podatkowej w wysokości 27.100 zł. Po zawiadomieniu Urzędu Skarbowego w B. o zatrudnieniu od dnia 2 listopada 1987 r. Marka W. w charakterze ucznia w zawodzie blacharstwo pojazdowe Urząd ten - uwzględniając fakt wcześniejszego ukończenia przez Marka W. nauki w zawodzie lakiernictwo pojazdowe - przyjął, że może on być traktowany wyłącznie jako pracownik. W związku z tym decyzją z dnia 13 listopada 1987 r. podwyższył wysokość karty podatkowej Henrykowi K. do 45.500 zł oraz decyzją z dnia 12 stycznia 1988 r. do 45.700 zł za 1988 r.
Izba Skarbowa w B. decyzją z dnia 29 czerwca 1988 nr ISN.II-1/823/59-60/88 nie uwzględniła odwołania Henryka K. i obie zaskarżone decyzje utrzymała w mocy. Istotną wagę Izba Skarbowa przywiązała do faktu, że Henryk K. odmówił złożenia oświadczenia, iż Marek W. w jego zakładzie będzie wykonywał działalność tylko i wyłącznie w zawodzie blacharskim.
W skardze na decyzję Izby Skarbowej w Białymstoku do Naczelnego Sądu Administracyjnego Henryk K. zarzucił, że potraktowanie Marka W. do celów podatkowych nie jak ucznia, lecz jak pracownika sprzeczne jest zarówno ze stanem faktycznym, to jest umową między nim a Markiem W., jak i ze stanem prawnym, to jest przepisami par. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 1985 r. w sprawie karty podatkowej oraz opłaty skarbowej z tytułu wykonywania rzemiosła /Dz.U. nr 57 poz. 294/. Skarżący wyjaśnił, że podjęcie przez Marka W. dalszej nauki w zakładzie pomimo zakończenia szkolenia w zawodzie lakiernika wiąże się z chęcią wszechstronnego poznania działalności zakładu, który w przyszłości ma być przejęty właśnie przez Marka W. Jeżeli zaś chodzi o niepodpisanie żądanego przez Izbę Skarbową oświadczenia, to skarżący fakt ten wyjaśnił obawą przed niewłaściwą interpretacją Urzędu Skarbowego. Jego zdaniem bowiem, nie można całkowicie rozdzielić prac blacharskich od lakierniczych. Wniosek skargi dotyczył uchylenie zaskarżonej decyzji.
Izba Skarbowa w B. wniosła o oddalenie tej skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Izba Skarbowa w B. prawidłowo stwierdziła w uzasadnieniu swej decyzji, że Marek W., który w zakładzie skarżącego został nauczony zawodu lakiernika pojazdowego i zdał w tym zawodzie odpowiedni egzamin w dniu 7 kwietnia 1983 r., nie mógł być w 1987 r. zatrudniony ani w charakterze ucznia, ani w charakterze czeladnika w zawodzie lakiernika pojazdowego. Wynika to zarówno z sensu szkolenia zawodowego, jak i z bezpośredniej treści przepisów prawa /par. 5 ust. 7 pkt 3 wyżej wymienionego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 1985 r./. Ta oczywista konstatacja jednak nie mogła - wbrew stanowisku Izby Skarbowej w B. - stanowić podstawy takiego rozstrzygnięcia sprawy jak w zaskarżonej decyzji, skoro podatnik, poczynając od pierwszego zgłoszenia zatrudnienia Marka W. i konsekwentnie przez cały tok postępowania, twierdził, że zatrudnia Marka W. jako ucznia w zawodzie innym niż poprzednio wyuczony, to jest w zakresie blacharstwa pojazdowego.